Söhnlein, piwnica z winem musującym
Johann Jacob Söhnlein, urodzony w 1827 roku, osiedlił się w Schierstein w młodym wieku i kupił dwór z gospodarstwem rolnym i trochę ziemi. W 1855 roku założył Nassauische Gesellschaft für Tabakbau und Cigarrenfabrikation z różnymi partnerami (Dennemann, Rothe, Poths), którą prowadził do 1886 roku. Następnie w 1864 r. założył fabrykę win musujących w Rheingau, która później przekształciła się w Söhnlein Rheingold Sektkellerei KG.
Konkurując z francuskim szampanem, napoje musujące z Domu Söhnlein wkrótce mogły zaistnieć na całym świecie: w 1876 r. marka "Rheingold" została zarejestrowana jako pierwsza niemiecka marka wina musującego w rejestrze znaków towarowych, a następnie inne marki, takie jak "Kaiser-Monopol" i "Silbermarke". Zostały one wysłane do oddziałów w Londynie i Nowym Jorku, a także do 65 własnych magazynów krajowych i zagranicznych. Söhnlein wyłudził nazwę "Rheingold" od Richarda Wagnera, który przebywał w Biebrich w 1862 roku. Zgodnie z cesarskim dekretem, tylko "Rheingold" mógł być używany przy wodowaniu niemieckich okrętów wojennych i statków handlowych.
Söhnlein stopniowo rozbudowywał swoją winiarnię. W 1895 roku zlecił architektowi Alfredowi Schellenbergowi budowę nowego budynku winiarni z połączeniem kolejowym Rheingau-Palais w pobliżu portu Schierstein. W tym okresie nastąpiło również przekształcenie spółki akcyjnej w firmę rodzinną S. & Co. Rheingauer Schaumweinkellerei.
Po śmierci założyciela firmy w 1912 r. zarządzanie firmą przejął jego syn, Friedrich Wilhelm Söhnlein. W 1958 r. wnuki założyciela sprzedały firmę rodzinie Oetker. W latach 1986/87 udziałowcy Söhnlein Rheingold KG - dzieci Rudolfa Augusta Oetkera - przejęli również Sektkellerei Henkell & Co. Obie firmy zostały połączone, tworząc Henkell und Söhnlein Sektkellereien KG (do 2009 r.) z siedzibą w Biebrich. "Willa" Schiersteinów, "Söhnlein Palais" przy Kettenbornstraße, która została zniszczona podczas nalotu bombowego w 1942 roku, została przywrócona do pierwotnej formy w 1980 roku. Obecnie mieszczą się w niej biura różnych firm.
Literatura
Dziedzictwo Mattiaca. Osobowości historii miasta Wiesbaden. Ed.: Gesellschaft zur Pflege von Dialekt und Stadtgeschichte Wiesbadens Mattiaca, Wiesbaden 1992 [s. 221 f.].