§ 30 BauGB reguluje dopuszczalność projektów w ramach planu zagospodarowania przestrzennego.

W ramach swojej suwerenności planistycznej gmina kontroluje rozwój urbanistyczny poprzez sporządzanie kwalifikowanych planów zagospodarowania przestrzennego. Ta gminna suwerenność planistyczna jest zapisana w art. 28 (samorząd gmin) niemieckiej Ustawy Zasadniczej i służy zapewnieniu, że gminy regulują swoje własne sprawy na własną odpowiedzialność. W celu rozwoju strukturalnego obszaru gminnego, gminy w szczególności wykorzystują miejskie planowanie przestrzenne, które jest regulowane przez Federalny Kodeks Budowlany (Baugesetzbuch GB). Użyteczność działki do celów budowlanych jest regulowana w tak zwanym wiążącym miejskim planowaniu przestrzennym poprzez plany zagospodarowania przestrzennego.

Na obszarach, na których istnieje prawnie wiążący, kwalifikowany plan zagospodarowania przestrzennego, projekt jest dozwolony, jeśli nie jest sprzeczny z postanowieniami planu zagospodarowania przestrzennego, a zabudowa jest zabezpieczona (§ 30 BauGB).

Możliwe są jednak wyjątki i zwolnienia od postanowień planu zagospodarowania przestrzennego; § 31 reguluje odpowiednie ramy i parametry oceny w tym zakresie. Odstępstwa mogą zostać przyznane, jeśli podstawowe zasady planowania nie zostaną naruszone, względy dobra publicznego wymagają odstępstwa, odstępstwo jest uzasadnione pod względem rozwoju urbanistycznego lub realizacja planu rozwoju doprowadziłaby do niezamierzonych trudności. Z drugiej strony wyjątki są możliwe tylko w przypadku okoliczności, które są wyraźnie określone w tekście planu zagospodarowania przestrzennego lub zawarte w obszarach budowlanych §§ 2-10 BauNVO.

Niezależnie od tego zasadniczo obowiązują przepisy prawa budowlanego (uregulowane w Heskim Kodeksie Budowlanym (HBO)) i inne przepisy prawa publicznego (w szczególności ustawy projektowe). Przepisy te generalnie skutkują dodatkowymi wymogami lub ograniczeniami, które mają decydujące znaczenie dla ogólnej dopuszczalności projektów.

§ 34 BauGB reguluje dopuszczalność projektów w zabudowanych dzielnicach.

Nieplanowany obszar wewnętrzny istnieje, jeśli nie ma planu zagospodarowania przestrzennego, ale istnieje zabudowana dzielnica. W Wiesbaden, podobnie jak w wielu innych miastach i gminach, istnieją obszary, które są w dużej mierze zabudowane, na przykład ze względu na historyczny rozwój miasta, ale dla których nigdy nie opracowano planu zagospodarowania przestrzennego.
Często nie ma również planu zagospodarowania przestrzennego, szczególnie dla działek na obrzeżach miast i działek na obrzeżach dużych otwartych przestrzeni w zabudowanym obszarze miejskim. Takie obszary są określane jako "nieplanowane obszary wewnętrzne" (§ 34 BauGB).

Taki nieplanowany obszar wewnętrzny powstaje z zabudowanych dzielnic. Zasadniczo projekty budowlane są tam dozwolone tylko wtedy, gdy pasują do charakteru dzielnicy i kontynuują jej rozwój w ramach istniejącego charakteru. Decydujące znaczenie w tym względzie mają istniejące, wizualnie dostrzegalne budynki, które tworzą kontekst rozwoju i ujawniają organiczną strukturę osiedla. W przypadku luk między budynkami i otwartymi przestrzeniami decydującym czynnikiem jest to, czy i w jakim stopniu kolejne lub otaczające budynki sprawiają wrażenie spójności i czy wystarczająco charakteryzuje to daną nieruchomość.

Aby uzyskać zezwolenie, projekt budowlany musi pasować do charakteru okolicy pod względem rodzaju i zakresu użytkowania budynku, metody budowy i powierzchni gruntu, na którym ma zostać zbudowany, a rozwój musi być zabezpieczony. Ponadto muszą być spełnione wymagania dotyczące zdrowych warunków życia i pracy, a krajobraz miejski nie może ulec pogorszeniu.

Decydującym czynnikiem dla "wtopienia się w charakter bezpośredniego otoczenia" są ramy sąsiedztwa, które są wykorzystywane do oceny, czy budynek wtapia się w otoczenie. Wybór tego "otoczenia" jest zatem szczególnie ważny. W pewnych okolicznościach ramy te można wybrać dla odpowiednich cech integracji - na przykład inne ramy można wybrać do oceny rodzaju użytkowania niż do zakresu użytkowania. Wtapianie się w otoczenie polega w mniejszym stopniu na formalnej jednolitości, a bardziej na fundamentalnej harmonii w tkance miejskiej. Projekt wtapia się w charakter dzielnicy, jeśli odpowiada istniejącej sytuacji urbanistycznej i nie prowadzi do żadnych napięć w zakresie prawa gruntowego.

§ 35 BauGB reguluje dopuszczalność projektów na niezabudowanych terenach zewnętrznych. Obszar zewnętrzny obejmuje wszystkie nieruchomości, które leżą poza zakresem przestrzennym planu zagospodarowania przestrzennego i poza zabudowanymi dzielnicami.

Rozgraniczenie obszaru wewnętrznego od obszaru zewnętrznego zasadniczo zależy od stopnia, w jakim kontekst zabudowy rozciąga się i sprawia wrażenie kolejnej zamkniętej zabudowy. Zabudowane sąsiedztwo zwykle kończy się wraz z ostatnim istniejącym budynkiem. Rzeczywiste granice nieruchomości nie są brane pod uwagę w tych rozważaniach. Wszystkie przyległe obszary należą do obszaru zewnętrznego.

Zasadniczo obszar zewnętrzny ma być wolny od zabudowy i podlega ochronie przed zabudową. Można budować tylko uprzywilejowane i uprzywilejowane projekty (np. zastosowania rolnicze i leśne), które są dozwolone tylko pod pewnymi warunkami (§35 BauGB).

Zakres, w jakim istniejący budynek może zostać wykorzystany do nowego, być może już nieuprzywilejowanego użytku, może być prawnie oceniony tylko w poszczególnych przypadkach. Dlatego najlepiej jest skontaktować się bezpośrednio z inspektoratem budowlanym w celu uzyskania porady.