Kwalifikowany plan zagospodarowania przestrzennego określa rodzaj i zakres użytkowania budynków, obszary gruntów, na których można budować oraz lokalne obszary ruchu. Nie jest jednak konieczne, aby w pełni wykorzystać możliwości ustalania warunków zabudowy.

Ponieważ niemiecki kodeks budowlany (BauGB) nie określa żadnej konkretnej minimalnej zawartości planów zagospodarowania przestrzennego, do gminy należy dokonanie niezbędnych ustaleń w planie zagospodarowania przestrzennego zgodnie z jej koncepcją planowania. Jeśli jednak nie ma żadnych ustaleń dotyczących rodzaju i zakresu użytkowania budynków lub obszarów gruntów, na których można budować, lub lokalnych obszarów ruchu, plan jest prostym planem zagospodarowania przestrzennego.

Prosty plan zagospodarowania przed planem zagospodarowania związanym z projektem

Nie ma znaczenia, czy prosty plan zagospodarowania przestrzennego zawiera bardzo szczegółowe postanowienia, czy też nie. Jednak nawet w ramach prostego planu zagospodarowania przestrzennego, zabezpieczony rozwój jest warunkiem wstępnym dopuszczalności projektu.

Jeśli w prostym planie zagospodarowania przestrzennego nie ma odpowiednich postanowień, szczególnie istotne są kryteria integracji zgodnie z § 34 (dopuszczalność projektów w zabudowanych dzielnicach) (1) BauGB.

Plan rozwoju związany z projektem nie musi koniecznie spełniać wymogów kwalifikowanego planu rozwoju. W odniesieniu do oceny, czy projekt budowlany jest dopuszczalny, czy nie, plan rozwoju związany z projektem jest traktowany w taki sam sposób jak kwalifikowany plan rozwoju.

W przypadku projektów planowanych na zabudowanym obszarze miejskim, ogólną zasadą jest, że muszą one pasować do charakteru okolicy pod względem rodzaju i zakresu wykorzystania budynków, metody budowy i obszarów zabudowanych.

Paragraf 35 BauGB stanowi, że obszar zewnętrzny powinien być zasadniczo wolny od zabudowy. Ograniczenia tej zasady dotyczą jedynie projektów uprzywilejowanych i uprzywilejowanych (np. zastosowań rolniczych i leśnych), które są dozwolone tylko pod pewnymi warunkami.

Ponadto tereny przeznaczone pod zabudowę mogą być przedstawione w planie zagospodarowania przestrzennego zgodnie z ich szczególnym przeznaczeniem budowlanym jako:

• tereny małej zabudowy mieszkaniowej (WS),
• tereny zabudowy mieszkaniowej jednorodzinnej (WR)
• tereny zabudowy mieszkaniowej ogólnej (WA)
• tereny zabudowy mieszkaniowej specjalnej (WB),
• obszary wiejskie (MD),
• obszary o mieszanym przeznaczeniu (MI),
• obszary podstawowe (MK),
• obszary handlowe (GE),
• obszary przemysłowe (GI),
• obszary specjalne (SO).

Dla każdego obszaru budowlanego istnieją przepisy określające rodzaj projektów, które są dozwolone w wyznaczonym obszarze budowlanym. Oznacza to, że określone struktury użytkowania są określone w ramach obszarów zabudowy, a tym samym wpływają na rozwój urbanistyczny.

Oprócz rodzaju użytkowania budynku, BauNVO reguluje również zakres użytkowania budynku. W większości przypadków definiuje on wytyczne lub maksymalne wartości dla specyfikacji, które należy podać w planie zagospodarowania przestrzennego:

• Wysokość budynków określa, jak wysoki może być budynek w stosunku do punktu odniesienia (np. górnej krawędzi drogi).
• wskaźnik powierzchni zabudowy (GRZ) (Otwiera się w nowej karcie)
• liczba kondygnacji (GFZ) (Otwiera się w nowej karcie)
• wskaźnik masy budynku (BMZ)

GRZ, GFZ i BMZ można również określić jako wartości bezwzględne - tj. w konkretnych metrach kwadratowych lub sześciennych. Do odpowiednich obliczeń mają zastosowanie zasady, a także zasady dotyczące dopuszczalności garaży, miejsc parkingowych, obiektów komunalnych, obiektów pomocniczych i konstrukcji poniżej poziomu gruntu. Przy określaniu zakresu użytkowania budynku należy przestrzegać górnych limitów dla każdej powierzchni budynku.

Metoda budowy może być określona jako otwarta lub zamknięta metoda budowy lub jako odbiegająca metoda budowy.

Jeśli budynek ma więcej niż 50 metrów długości, jest to określane jako zamknięta metoda budowy. W zamkniętej metodzie budowy budynki muszą być budowane na sąsiedniej granicy - bez bocznych odstępów - o ile plan zagospodarowania przestrzennego określa obszar nadający się do zabudowy.

W otwartej metodzie budowy długość różnych kształtów domów nie może przekraczać 50 metrów. Można budować domy pojedyncze, bliźniacze lub grupy domów. Ponadto można zastrzec, że na przykład na niektórych obszarach dozwolone są tylko domy wolnostojące, tylko domy w zabudowie bliźniaczej lub tylko grupy domów, a nawet dwa z tych typów domów. Ustalenie otwartej metody budowy jest powiązane z przepisami dotyczącymi zgodności z odległościami między granicą nieruchomości a budynkiem.

Możliwe jest również określenie odbiegającej metody budowy, w której na przykład budynki mogą lub muszą być budowane z mniejszymi odległościami lub bez odległości dla niektórych części budynku.

Obszar gruntu, na którym można budować, określa się poprzez wyznaczenie linii zabudowy, granic zabudowy i/lub głębokości zabudowy.
Określenie obszarów zabudowy za pomocą linii zabudowy i granic, zwanych "oknami zabudowy", jest regułą w większości planów zagospodarowania przestrzennego. Projekty budowlane muszą mieścić się w oknie zabudowy. W zależności od warunków, budynki gospodarcze i garaże mogą być dozwolone poza oknem budynku.

Okna budowlane mogą być również definiowane w tym samym czasie co GRZ, GFZ lub BMZ. W takich przypadkach pełne wykorzystanie okna budynku nie jest możliwe, jeśli inne specyfikacje zostałyby przekroczone.

W przeciwieństwie do granicy budynku, od której można się cofnąć, linia zabudowy musi być budowana bezpośrednio. Takie linie zabudowy są często stosowane na obszarach z zabudową blokową, gdzie konieczne jest utrzymanie ścisłej lub jednolitej linii zabudowy.

Obszary miejskie "Kostheim/Kastel" podlegają ustawom ochronnym dotyczącym społecznie akceptowalnego wdrażania środków przebudowy obszarów miejskich, które służą wspólnemu dobru. Statut ochronny ma na celu zapewnienie, że struktura osadnicza jest dostosowana do wymogów rozwoju populacji i gospodarki, że warunki życia i pracy oraz środowisko są poprawione, że obszary śródmiejskie są wzmocnione i że nowe zastosowania lub zgodne tymczasowe zastosowania są możliwe w budynkach, które nie spełniają już wymagań.

Statut krajobrazu miejskiego ma zastosowanie do dzielnic Medenbach, Auringen i Kloppenheim w celu zachowania budynków i charakteru obszaru w oparciu o jego projekt urbanistyczny. Celem statutu jest ochrona zabytków miejskich, a tym samym zachowanie budynków ze względu na ich wewnętrzną wartość dla miejskiego charakteru obszaru. Same budynki nie muszą być w tym celu wpisane na listę. Wewnętrzną wartość budynku można uzasadnić jego znaczeniem wizualnym i jego wpływem na konkretny kontekst miejski.