Ruch nazistowski, który stawał się coraz groźniejszy od końca lat dwudziestych, był zwalczany z coraz większą energią, ale ostatecznie bezskutecznie, głównie przez partie i organizacje ruchu robotniczego. Chociaż znacznie rzadziej, przedstawiciele klasy średniej, a zwłaszcza ci ze sfery katolickiej, również zajmowali w tym czasie wyraźne stanowisko antynazistowskie, czasami z dość wyraźnymi słowami. W Wiesbaden, podobnie jak w wielu innych miejscach, niektórzy z nich wzięli nawet udział w dużych manifestacjach protestacyjnych dwóch zdominowanych przez socjaldemokratów organizacji ochrony republiki Reichsbanner Schwarz-Rot-Gold i Eiserne Front przeciwko przekazaniu władzy Hitlerowi przez prezydenta Rzeszy Paula von Hindenburga 30 stycznia 1933 r. i w kolejnych dniach.

Komuniści również zorganizowali kilka masowych marszów i wieców przeciwko temu, ale nie byli w stanie wywrzeć żadnego wpływu poza własnym obozem politycznym. Antyfaszystowski zjednoczony front propagowany w tym czasie zarówno przez SPD, jak i KPD nie powiódł się z powodu fatalnych podziałów politycznych i ideologicznych między dwiema partiami lewicowymi. Komuniści nieustannie atakowali socjaldemokratów jako "socjal-faszystów" i "zdrajców pracy", podczas gdy ci pierwsi byli nie mniej ostro atakowani przez mówców i publicystów SPD jako "nazi-Kozy". KPD potwierdziła swoją zdecydowanie antysocjaldemokratyczną wrogość poprzez ciągłe odrzucanie żądań strajku generalnego skierowanych przeciwko SPD, Żelaznemu Frontowi i socjaldemokratycznym związkom zawodowym.

Wiosną 1933 r. duża część obozu burżuazyjnego, która już wcześniej stawała się coraz bardziej sceptyczna, a nawet wroga wobec demokracji lub była nią skrajnie rozczarowana, zbliżyła się do kursu nowych władców. Silny strach przed rzekomo nieuchronną rewolucją bolszewicką również odegrał w tym znaczącą rolę. 23 marca konserwatywne i liberalne partie w Reichstagu zagłosowały za "ustawą upoważniającą" Hitlera i tym samym wyraziły zgodę na ustanowienie jego dyktatury. Jedynie socjaldemokratyczni parlamentarzyści, w tym były sekretarz partii SPD i radny miejski, a także były radny krajowy w administracji prowincji Wiesbaden i zastępca pruskiego pełnomocnika przy Reichsracie, Otto Witte, odmówili. Z kolei poseł KPD do Reichstagu z tego samego okręgu wyborczego 19 Hesja-Nassau, sekretarz generalny Międzynarodowej Pomocy Robotniczej i główny propagandysta Międzynarodówki Komunistycznej Willi Münzenberg, natychmiast po pożarze Reichstagu 27 lutego uciekł z Frankfurtu przez Moguncję do Saarbrücken, aby kontynuować swoją publicystyczno-propagandową walkę z nazistowskim faszyzmem z Paryża.

Wszyscy pozostali komunistyczni członkowie Reichstagu nie mogli wziąć udziału w tym głosowaniu, ponieważ ich mandaty zostały anulowane, a oni sami uciekli lub zostali uwięzieni. Dotyczyło to także jednej piątej posłów socjaldemokratycznych, takich jak Toni Sender, poseł do Reichstagu z Drezna-Bautzen, który pochodził z żydowskiej rodziny z Biebrich nad Renem i który 5 marca, w dniu wyborów do Reichstagu, uciekł całkowicie bez środków do życia do Czechosłowacji, zanim pod koniec 1935 r. wyemigrował na stałe do USA.

Jak wszędzie indziej w Niemczech, nazistowski terror wobec funkcjonariuszy i działaczy, a także instytucji partii pracy i związków zawodowych szalał w Wiesbaden od 1933 roku z brutalnością i rygorem, które wcześniej były prawie niewyobrażalne. W pierwszych miesiącach rządów Hitlera prasa, która nie została jeszcze podporządkowana, była pełna doniesień o przebiegłych, w większości uzbrojonych nazistowskich atakach na przeciwników politycznych, często skutkujących obrażeniami, a nawet poważnymi ofiarami. Wielokrotnie napadano na domy znanych członków SPD i KPD. Wielu z nich zostało zwolnionych z pracy w urzędach miejskich i innych. Krótko przed ostatnimi wyborami do Reichstagu wielu komunistów, w tym radny miejski Paul Krüger, zostało zamkniętych w więzieniu policyjnym, dopóki nie udało im się uzyskać zwolnienia poprzez tygodniowy strajk głodowy. Biuro KPD zostało zamknięte, jej prasa zakazana i nie mogła już organizować wydarzeń. SPD została wkrótce uciszona w ten sam sposób.

Domy pracowników fabryki przy Mainzer Strasse i budynek związku zawodowego przy Wellritzstrasse zostały zajęte, przeszukane i zburzone przez SA i członków narodowosocjalistycznej organizacji komórek fabrycznych, ta ostatnia po raz trzeci 2 maja, a mianowicie w trakcie ogólnokrajowej operacji rozbijania całego socjaldemokratycznego ruchu związkowego.

24 marca radny miejski SPD, sekretarz związku zawodowego i lokalny przywódca Reichsbanner i Żelaznego Frontu, Konrad Arndt, został pchnięty nożem i przeżył poważne obrażenia. W tym samym czasie Otto Witte spotkał się z otwartymi groźbami śmierci, podczas gdy żydowski handlarz mlekiem i kasjer SPD Max Kassel został zastrzelony w swoim mieszkaniu przy Webergasse 46 w dniu 22 kwietnia. 16 maja Otto Quarch został postrzelony podczas ucieczki przed esesmanami, co doprowadziło do jego śmierci cztery dni później. Dziesiątki funkcjonariuszy robotniczych zostało deportowanych do ośrodka zatrzymań SA pośpiesznie utworzonego w dawnej mennicy na Luisenplatz lub do piwnicy, w której byli bici na Lessingstraße. Komunista Karl Müller został tam zastrzelony 19 sierpnia tego roku, ponieważ on również rzekomo próbował uciec.

Po zakazie działalności SPD w dniu 22 czerwca 1933 r. i późniejszej delegalizacji partii w dniu 14 lipca, kilka grup socjaldemokratycznych było jednak w stanie utrzymać pewien stopień spójności politycznej, przestrzegając zasad konspiracji. W pierwszych dniach zorganizowano sieć dystrybucji literatury antynazistowskiej, zwłaszcza dla nowego organu partyjnego "Sozialistische Aktion", który został uzyskany od komitetu wykonawczego partii, który przeniósł się do Pragi. Ale już jesienią 1935 r. Georg Feller i Albert Markloff, którzy organizowali lokalny opór Reichsbanner od wiosny 1934 r., zostali aresztowani w ramach zakrojonej na szeroką skalę operacji aresztowań przeciwko nielegalnemu okręgowi SPD Hesja-Nassau, która dotknęła ponad 120 socjaldemokratów w całym regionie Ren-Men. Ponieważ obaj opierali się przesłuchaniom, około 50 sympatyków, którzy byli z nimi związani w Wiesbaden, pozostało niewykrytych. Na początku 1936 r. Feller został skazany na dwa i pół roku więzienia, po czym do połowy 1940 r. przebywał w obozie koncentracyjnym w Buchenwaldzie. Markloff trafił do więzienia na dwa lata.

Nielegalne centrum zbiórki pieniędzy SPD prowadzone przez Maxa Meinholda w jego sklepie tytoniowym przy Bleichstraße w celu wspierania osób prześladowanych politycznie i ich krewnych nie zostało ujawnione aż do końca "Trzeciej Rzeszy". Grupa oporu wokół Georga Bucha, która istniała od 1933 r. i składała się głównie z byłych członków Socjalistycznej Młodzieży Robotniczej, początkowo licząca od 30 do 40 członków, wkrótce prawie całkowicie odizolowała się od świata zewnętrznego, dlatego została rozbita przez gestapo dopiero na początku 1941 r. po anonimowej skardze. W przeciwieństwie do tego, spotkania opozycyjne i wycieczki organizowane przez Naturfreunde w latach 1934-41 nigdy nie zostały odkryte. To samo dotyczy konspiracyjnej bazy w Wiesbaden prowadzonej przez byłego dyrektora policji w Wormacji , Heinricha Maschmeyera, jako część antynazistowskiej sieci powierników Wilhelma Leuschnera w całej Rzeszy, która miała na celu cywilne oskrzydlenie próby zamachu stanu przez opozycyjnych oficerów wojskowych w dniu 20 lipca 1944 roku.

W ten sam sposób niezauważony pozostał kontakt między prof. dr Adolfem Reichweinem a byłym przewodniczącym młodych nauczycieli rozwiązanego Pruskiego Związku Nauczycieli, Walterem Jude, który prawdopodobnie miał miejsce w 1943 r. w celu poszerzenia personelu tej ostatecznie niezwykle rozpowszechnionej cywilnej struktury oporu, podobnie jak fakt, że były nauczyciel szkoły podstawowej i dyrektor centrum edukacji dorosłych Johannes Maaß pracował nad szeroko zakrojonymi reformatorskimi koncepcjami pedagogicznymi dla epoki po Hitlerze w Wiesbaden od poprzedniego roku, pomimo zakazu pisania.

Na początku "Trzeciej Rzeszy" komuniści uważali, że znajdują się w sytuacji przedrewolucyjnej i dlatego początkowo skupili się na masowym oporze, ponosząc niezwykle wysokie straty. Oprócz grup czysto partyjnych, które były zwykle tworzone konspiracyjnie zgodnie z zasadą pięciu grup, a później zgodnie z zasadą trzech grup, istniały również grupy z drugorzędnych organizacji Rote Hilfe i Komunistycznego Związku Młodzieży. Ponadto mniejsze grupy zakładowe KPD działały w wielu firmach w Wiesbaden, takich jak firma Kalle, Chemische Werke Albert, Maschinenfabrik Wiesbaden i Deutsche Reichspost.

Polityczne kierownictwo KPD w Wiesbaden było zapewniane przez kierownictwo okręgowe działające we Frankfurcie. Centralne i regionalne antynazistowskie materiały propagandowe były wkrótce również pozyskiwane z tego biura, po tym jak odpowiednie ulotki i gazety były początkowo hektografowane tutaj. Jednak seryjne aresztowania doprowadziły komunistyczny opór do niemal całkowitego zastoju w drugiej połowie lat trzydziestych. Niektórzy komuniści z Wiesbaden, którzy uciekli za granicę przed nazistami, tacy jak Günther Berkhahn, Heinrich Ofenloch, Hans Thamerus i Paul Schmiedel, walczyli jako ochotnicy w szeregach Brygad Międzynarodowych w hiszpańskiej wojnie domowej przeciwko faszyzmowi Franco. Anton Lindner, który służył tam jako strzelec od 1937 do początku 1939 roku, ostatecznie poległ w Zielone Świątki 1944 roku jako członek gaullistowskiej jednostki partyzanckiej "Bir Hakeim" w ofiarnej bitwie z żołnierzami Wehrmachtu w Hures-la-Parade w południowej Francji.

Grupa Hoevel-Noetzel była prawdopodobnie najbardziej znaną lokalną strukturą oporu KPD. Grupa ta powstała po raz pierwszy w 1938 roku i od tego czasu realizowała kontakty konspiracyjne w Rheingau, Koblencji i aż do Zagłębia Ruhry, gdzie udało się również nawiązać kontakty z niektórymi członkami Wehrmachtu. Aresztowani pod koniec 1941 r. Andreas i Anneliese Hoevel, oboje byli wysokimi funkcjonariuszami KPD w okręgu Hesja-Frankfurt, zostali skazani na śmierć 26 czerwca 1942 r. i straceni 28 sierpnia tego samego roku w więzieniu Frankfurt-Preungesheim. Margarethe Noetzel uniknęła kary sześciu lat więzienia. Kilku innych członków grupy również zostało skazanych na kary więzienia. Adolf Noetzel został znaleziony powieszony w swojej celi w więzieniu policyjnym w Wiesbaden 6 grudnia 1941 r. po straszliwych torturach.

Podczas wojny małe grupy komunistyczne były ponownie aktywne w kilku fabrykach, zapewniając wsparcie zagranicznym robotnikom przymusowym i jeńcom wojennym, którzy również byli tam rozmieszczani, gdy tylko nadarzyła się okazja. Komitet odbudowy założony wiosną 1945 r., który wyraźnie postrzegał siebie jako reprezentanta wszystkich antynarodowych sił socjalistycznych w mieście, był zakorzeniony w ponadpartyjnej grupie oporu, choć zdominowanej przez liberalnych demokratów, skupionych wokół Heinricha Roosa, który później był przyjacielem Adolfa Noetzela i Andreasa Hoevela, a następnie został skarbnikiem miejskim CDU. Była to społeczność ponad 30 przeciwników nazistów, która nie angażowała się w żadną antynazistowską działalność propagandową, ale przede wszystkim zajmowała się pozyskiwaniem i omawianiem stłumionych wiadomości oraz wspieraniem prześladowanych ludzi, zwłaszcza Żydów w potrzebie. Komisarz detektywistyczny Werner van Look i inspektor telegraficzny Karl Schneider nieustannie wysyłali grupie ostrzeżenia o zagrożeniu prześladowaniami ze strony gestapo.

Za pośrednictwem kilku osób, w tym późniejszych polityków CDU Ferdinanda Grüna i Ericha Zimmermanna, istniały pośrednie nieformalne powiązania nawet z cywilnym skrzydłem ruchu oporu przygotowującym próbę zamachu stanu z 20 lipca 1944 roku. Społeczność solidarnościowa, która pozostała bezimienna w czasach nazistowskich, była również powiązana z Heinrichem Maschmeyerem i jego towarzyszami z SPD w Wiesbaden za pośrednictwem pośredników. Biznesmen Ludwig Schwenck utrzymywał również kontakt z kapitanem Hermannem Kaiserem w Berlinie za pośrednictwem konspiracyjnie zakodowanej korespondencji. Gestapo nigdy nie wytropiło tego wyraźnie burżuazyjnego kręgu oporu, który miał również powiązania z opozycją kościelną i innymi przedstawicielami oporu robotniczego.

W tamtych latach wielu przedstawicieli klasy średniej, ale z czasem także coraz bardziej socjaldemokratycznych, a następnie nawet komunistycznych przeciwników nazistów, szukało pocieszenia i psychicznego uspokojenia, uczestnicząc w nabożeństwach i innych wydarzeniach organizowanych przez pastorów obu głównych kościołów, którzy byli krytyczni wobec reżimu. Opozycyjny "Kościół Wyznający", do którego należało co najmniej kilkuset wiernych w Wiesbaden, był szczególnie popularny wśród protestantów. Wielu jego pastorów i świeckich było bezlitośnie prześladowanych przez antykościelny, represyjny reżim.

Szczególnie tragicznym tego przykładem jest zdecydowanie narodowo-konserwatywny doradca prawny parafii wyznaniowych w Wiesbaden, dr Hans Buttersack, który prawdopodobnie zginął w obozie koncentracyjnym w Dachau 13 lutego 1945 roku. Pomimo konkordatu podpisanego między Stolicą Apostolską a Rzeszą Niemiecką 20 lipca 1933 r., wielu katolickich duchownych i parafian było również ściganych, często w drakoński sposób. To samo dotyczyło niewielkiej wspólnoty religijnej Świadków Jehowy, która była zakazana od połowy 1933 r., a której członkowie konsekwentnie odmawiali pozdrowienia Hitlera, działalności w organizacjach nazistowskich lub służby wojskowej, co również było często karane najsurowszymi karami.

Pewne formy nonkonformistycznego lub opornego zachowania były również widoczne w kulturze młodzieżowej. Należało do nich w szczególności kilka grup z burżuazyjnego Nerother Wandervogelbund, którego działalność ustała dopiero kilka lat po oficjalnym rozwiązaniu w połowie 1933 r. w wyniku ścigania policyjnego i karnego. Tak zwana Swing Youth była również masowo zwalczana podczas "Trzeciej Rzeszy" jako rzekome "zjawisko zaniedbania". Zwolennicy swingu połączyli się w Hot Club Wiesbaden i spotykali się aż do lat wojny, głównie na Mauritiusplatz i w Park Café. Wielokrotnie zabierano ich siłą do siedziby Gestapo przy Paulinenstraße, gdzie byli nękani lub poddawani "odpowiedniemu niemieckiemu strzyżeniu".

Ponadto burżuazja i partie robotnicze zapewniały indywidualną pomoc osobom prześladowanym z powodów politycznych, religijnych i rasowych, z których tylko kilka przykładów można tu przytoczyć: Dwaj dyrektorzy Alberta, dr August Amann i Hermann Glock, chronili członków personelu, którym groziło niebezpieczeństwo ze względu na ich znane socjaldemokratyczne poglądy. Komunista Rudi Leitem był zaangażowany w dwie udane operacje ratowania kobiet prześladowanych z powodu ich żydowskiego pochodzenia. Naftali i Sofia Rottenberg, która przeszła na judaizm dopiero po ślubie, zawdzięczali swoje przetrwanie nieżydowskiej parze Ria i Theo Bach, którzy byli z nimi spokrewnieni i ukrywali ich przed gestapo do końca wojny. Z kolei Elisabeth Ritter, ówczesna żona właściciela kawiarni wycieczkowej o tej samej nazwie w dzielnicy "Unter den Eichen", wraz ze swoim późniejszym mężem Josefem Speckiem, zapewniała więźniom sąsiedniego obozu koncentracyjnego podkomando obozu specjalnego SS Hinzert różne formy wsparcia, które były niezbędne dla ich przetrwania.

Dwóch innych przeciwników reżimu z burżuazji Wiesbaden było zaangażowanych na czołowych stanowiskach w Berlinie w wojskowe i polityczne przygotowania do planu zamachu stanu z 20 lipca 1944 r., a mianowicie były szef sztabu armii, generał pułkownik Ludwig Beck, który miał być w zamyśle spiskowców głową państwa w planowanym przez nich nienazistowskim rządzie Rzeszy, oraz kapitan Hermann Kaiser, który mógł zostać sekretarzem stanu w nowym Ministerstwie Kultury. Porucznik dr Fabian von Schlabrendorff, który działał jako kurier między kręgami ruchu oporu na froncie a tymi w armii krajowej i który był również zaangażowany w słynną próbę zamachu na Hitlera 13 marca 1943 r. w Smoleńsku, był w kontakcie z nimi oboma.

Podczas gdy Schlabrendorff ledwo uszedł z życiem, prawnik dr Hans John, który również był zaangażowany w przygotowania do "20 lipca" w stolicy Rzeszy i wcześniej należał do małego oddziału Ligi Pisarzy Rewolucji Proletariackiej w Wiesbaden, został zastrzelony przez pluton egzekucyjny SS na krótko przed końcem wojny. Jego brat, dr Otto John, który był jeszcze bardziej zaangażowany niż John, został zatrudniony jako wewnętrzny prawnik w głównej administracji Deutsche Lufthansa i zdołał uciec z Berlina przez Półwysep Iberyjski do Wielkiej Brytanii 24 lipca 1944 roku.

W samym Zastępczym Dowództwie Generalnym XII Wiesbaden, oprócz szefa Sztabu Generalnego, generała dywizji Erwina Gerlacha, przynajmniej trzon tak zwanej Rezerwy Führera był wtajemniczony w przygotowania do zamachu stanu. Jak donoszą świadkowie, po nieudanej próbie zamachu stanu doszło tu również do kilku doraźnych egzekucji. Ponadto niektóre osoby aresztowane w Wiesbaden latem 1944 r. w ramach ogólnoniemieckiej kampanii aresztowań "Gewitter" przeciwko byłym funkcjonariuszom SPD, KPD, Partii Centrum i związków zawodowych, a następnie w większości wysłane do obozu koncentracyjnego w Dachau, nie przeżyły "Trzeciej Rzeszy".

W ostatnich miesiącach wojny tak zwany Nielegalny Komitet na rzecz Szybkiego Zakończenia Wojny zwrócił na siebie uwagę w kilku miastach regionu Ren-Men, wywieszając hasła na murach, współpracując z jeńcami wojennymi, którzy uciekli, a następnie ukryli się, i podobno miał konspiracyjne centrum regionalne w Wiesbaden. Z pewnością tak nie było, ale Heinrich Roos i niektórzy z jego przyjaciół byli w kontakcie z różnymi czołowymi postaciami z administracji miasta, którzy w ścisłej współpracy z dowódcą okręgu wojskowego i ostatnim dowódcą bojowym Wiesbaden, pułkownikiem Wilhelmem Karlem Zierenbergiem, udaremnili wdrożenie nazistowskich rozkazów zniszczenia i ewakuacji, które z pewnością pochłonęłyby znacznie więcej ofiar wśród ludności cywilnej.

To dzięki odważnym działaniom tych obywateli, w tym członka zarządu Fritza Reega, ówczesnego skarbnika miasta dr Gustava Heßa, dyrektora generalnego Christiana Büchera i dyrektora dr Carla Stempelmanna z Stadtwerke Wiesbaden AG, którzy ryzykowali życie, miasto zostało przekazane armii amerykańskiej kilka dni później w dużej mierze niezniszczone.