Beck, Ernst Ludwig

Producent, naukowiec

Urodzony: 10.07.1841 w Darmstadt

Zmarł: 23.07.1918 w Biebrich am Rhein

Beck studiował chemię w Heidelbergu i uzyskał tytuł doktora w 1861 r. Dalsza edukacja zaprowadziła go do akademii górniczych we Freibergu w Saksonii i Leoben w Styrii, do zakładów górniczych i hutniczych w Bad Ems, Heinrichshütte w pobliżu Hattingen i Królewskiej Szkoły Górniczej w Londynie. Po powrocie do Niemiec w 1865 r. rozpoczął karierę jako inżynier wielkich pieców w Sauerland.

W Biebrich Beck nabył hutę żelaza Nassauische Rheinhüttengesellschaft i założył firmę Ludwig Beck & Co. z siedmioma pracownikami w dniu 1 marca 1869 r. Wkrótce Beck przestawił produkcję na odlewy dla przemysłu chemicznego, gdzie jego znajomość chemii bardzo mu się przydała. Rheinhütte osiągnęła wiodącą pozycję na kontynencie. Beck kierował swoją firmą przez prawie 50 lat. Dołączył do lokalnego stowarzyszenia rzemieślników i handlowców, któremu przewodniczył w 1871 r. Był współzałożycielem Mittelrheinischer Fabrikanten-Verein, do którego należał przez prawie 50 lat i któremu przewodniczył w latach 1896-18. W 1880 r. został wybrany do rady miasta Biebrich, w latach 1891-1915 pełnił funkcję przewodniczącego rady miasta i był członkiem rady okręgu Wiesbaden. Założył stowarzyszenie szpitalne w Biebrich i był odpowiedzialny za budowę szpitala w Biebrich. Jego zasługą są również łaźnie publiczne przy Rudolf-Dyckerhoff-Straße (obecnie Muzeum Historii Lokalnej i Przemysłowej) oraz budowa "Volksheim" przy Elise-Kirchner-Straße. W 1915 r. miasto uhonorowało go tytułem honorowego obywatela.

Beck znajdował również czas na pracę naukową. Od 1906 r. był przewodniczącym Centralnego Muzeum Römsch-Germańskiego w Moguncji. Przez 40 lat zajmował się naukowym celem swojego życia - historią żelaza. W latach 1884-1904 opublikował pięciotomowe dzieło liczące ponad 6000 stron. Następnie ukazały się kolejne indywidualne publikacje, w tym historia przemysłu żelaznego w Nassau. Jego zasługi dla nauki zostały uhonorowane w 1905 r. przyznaniem tytułu profesora. W 1909 r. otrzymał Medal Pamiątkowy Carla Luega od Stowarzyszenia Niemieckich Hut Żelaza. TH Aachen mianował go dr inż. E.h., a Uniwersytet w Heidelbergu przyznał mu Złoty Doktorat w 1911 roku. Został pochowany na cmentarzu w Biebrich.