Adolf Noetzel był z zawodu artystą handlowym, ale jego pasją było malarstwo. Podczas czytania "Listów Róży Luksemburg" państwo Noetzel poznali Anneliese i André Hoevelów, z którymi połączyli siły, by przeciwstawić się nazistowskiemu reżimowi po 1933 roku.

Ze względu na rodzący się terror narodowych socjalistów i ich krytyczną ocenę bieżących wydarzeń politycznych, państwo Noetzel dołączyli do KPD na początku lat trzydziestych. W dniu 4 marca 1933 r. policja przeszukała biuro Adolfa Noetzela w domach towarowych żydowskiego właściciela Adolfa Blumenthala w poszukiwaniu ulotek komunistycznych i zabrała go wraz z innymi członkami KPD do "aresztu ochronnego" na komendzie policji. Wymusili ich uwolnienie poprzez wspólny strajk głodowy.

Wkrótce potem Adolf Noetzel został deportowany do obozu koncentracyjnego Sonnenburg, gdzie przebywał do 13 listopada 1933 roku. Jego żona Anneliese Hoevel i inne członkinie KPD z Wiesbaden zostały przeniesione do kobiecego obozu koncentracyjnego w Moringen. Po tak zwanym pobycie reedukacyjnym Margarethe Noetzel i jej mąż mogli przez prawie rok prowadzić życie "wolne od prześladowań". Adolf Noetzel nie mógł jednak wystawiać swoich obrazów. Po zdradzie informatora został ponownie aresztowany 11 listopada 1934 roku. Osiem dni wcześniej został ojcem córki.

Pomimo kolejnych aresztowań w następnych latach, małżeństwo Noetzel zintensyfikowało swoje działania przeciwko reżimowi, zwłaszcza podczas wojny. Ostatecznie zostali zadenuncjowani przez informatora gestapo Lutza Mohra z Wiesbaden. W 1941 r. Adolf Noetzel został skazany na śmierć za zdradę stanu, a Margarethe Noetzel na sześć lat więzienia. Adolf Noetzel został znaleziony martwy w swojej celi przed egzekucją. Jego żona została zwolniona dopiero pod koniec wojny i mieszkała z córką w Wiesbaden.

W 1953 r. córka otrzymała skonfiskowane obrazy ojca z powrotem do Francji. Od czasów powojennych Adolf Noetzel jest uznawany za ważnego malarza Wiesbaden.