Buttersack, Hans

Prawnik, notariusz

Urodzony: 11.08.1880 w Hamburgu

Zmarł: 13 lutego 1945 r. w obozie koncentracyjnym w Dachau

Buttersack studiował prawo w Tybindze, Berlinie, Lipsku i Kilonii, a następnie uzyskał tytuł doktora prawa w Rostocku. Po okresie pracy jako asesor w Hamburgu, od 1909 r. prowadził praktykę adwokacką w Wiesbaden. Podczas I wojny światowej został odznaczony Krzyżem Żelaznym I i II klasy. W 1918 r. dostał się do francuskiej niewoli, z której powrócił dopiero w 1920 r.

Buttersack był narodowym konserwatystą. Buttersack był uważany za jednego z pierwszych prawników w Wiesbaden, działał w kościele protestanckim i był kościelnym w parafii Bergkirche.

Jako przywódca "Stahlhelm", reakcyjnej organizacji żołnierzy frontowych, wraz ze swoimi towarzyszami wziął udział w "Marszu Hołdu Hitlerowi" w Wiesbaden w 1933 r. po tzw. przejęciu władzy. Naraził się na wrogość narodowych socjalistów, gdy odmówił przekazania Stahlhelmu SA. W rezultacie Buttersack był kilkakrotnie aresztowany i poddawany presji, a organizacja została rozwiązana na początku listopada 1935 roku. W 1938 r. wszczęto przeciwko niemu postępowanie karne za obrazę burmistrza Feliksa Piékarskiego. Został uniewinniony, ponownie sprowokowany do ataku na nazistowskich władców, ponownie aresztowany i przetrzymywany przez siedem tygodni. Został jednak ponownie uniewinniony.

Pomimo otwartej inwigilacji gestapo, Buttersack nie dał się zastraszyć i stanął w obronie Kościoła Wyznającego. Był członkiem Rady Bractwa Rzeszy Synodu Wyznającego. Niestrudzenie doradzał i wspierał prześladowanych i uciskanych, w tym prześladowanych pastorów konfesyjnych i prześladowanych Żydów. 6 maja 1943 r. został ponownie aresztowany, ponieważ wysłał list do wdowy po pastorze żydowskiego pochodzenia, który wpadł w ręce gestapo. Po trzech tygodniach w więzieniu został przeniesiony do obozu koncentracyjnego w Dachau, a następnie do obozu satelitarnego w Augsburgu, gdzie musiał wykonywać pracę przymusową w firmie Messerschnitt.

Ciężko ranny podczas nalotu bombowego w lutym 1944 r., zachorował na chorobę pęcherza moczowego w wyniku słabej opieki medycznej, zachorował również na tyfus i zmarł 13 lutego 1945 r., dwa miesiące przed wyzwoleniem przez Amerykanów.

Jego imieniem nazwano ulicę w Klarenthal.