Podczas II wojny światowej zaopatrzenie rolnictwa i gospodarka wojenna w Rzeszy Niemieckiej były utrzymywane przy pomocy pracy przymusowej. W latach 1939-1945 Wehrmacht i niemieckie urzędy pracy deportowały do pracy w Rzeszy ponad 13 milionów osób z terenów okupowanych przez Niemcy. Robotnicy przymusowi pracowali również w Wiesbaden w złych warunkach w dużych przedsiębiorstwach, średnich i małych firmach oraz dla administracji miasta. Pierwsi robotnicy przymusowi przybyli tu w 1940 roku. W szczytowym okresie tak zwanego napływu cudzoziemców do Wiesbaden latem 1944 r. do pracy przymusowej skierowano od 6 500 do 7 000 cudzoziemskich robotników. Wśród nich był Edward Seweryn z Ludwinowa w Polsce. Musiał on wykonywać pracę przymusową w szkółce Willy'ego Raucha. Został aresztowany w 1942 roku. Został oskarżony o wykorzystywanie seksualne córki swojego pracodawcy. Został stracony w Fasanerie 10 lipca 1942 roku.

Edward Seweryn, urodzony 30 marca 1915 r. w Ludwinowie w powiecie kieleckim, był jednym z polskich robotników przymusowych zatrudnionych od 1940 r. w Wiesbaden. Nie ma prawie żadnych informacji o jego życiu. Udokumentowano, że musiał rozpocząć pracę 1 maja 1940 r. u Willy'ego Raucha w dzielnicy Wiesbaden Kleinfeldchen. Willy Rauch, który urodził się 10 listopada 1900 r. w Wiesbaden, od 1933 r. prowadził ogród targowy obok boiska sportowego Kleinfeldchen.

Edward Seweryn został poddany identyfikacji przez wydział śledczy w Wiesbaden 21 stycznia 1942 roku. Świadkowie zeznali w okresie powojennym, że Seweryn został oskarżony o seksualne wykorzystanie nieletniej córki swojego pracodawcy. Zgodnie z polskim kodeksem karnym, sprawa została ukarana wyjątkowo surowo i bez należytego procesu. Funkcjonariusze Tajnego Komisariatu Policji Państwowej we Frankfurcie nad Menem dokonali egzekucji Edwarda Seweryna w Fasanerie 10 lipca 1942 roku. Fasanerie była własnością miejską, która w tym czasie nie była jeszcze wykorzystywana jako ogród zoologiczny. Wydzierżawiono ją dr Richardowi Beerowi, który wykorzystywał ją do celów rolniczych. W latach 1939-1945 zatrudniono tu co najmniej 26 zagranicznych robotników przymusowych.

Wkrótce po śmierci Seweryna do pracy w szkółce Willy'ego Raucha skierowano pochodzącą z Kijowa Katarzynę Sawczenko. 2 maja 1944 r. dołączył do niej 17-letni Stanisław Wroniewicz.

Długotrwała wojna przeciwko Związkowi Radzieckiemu i rosnące zapotrzebowanie na siłę roboczą, w szczególności w przemyśle zbrojeniowym, doprowadziły do centralizacji polityki zatrudnienia od 1942 roku. W dniu 21 marca 1942 r. Fritz Sauckel (1894-1946) został mianowany "Generalnym Pełnomocnikiem ds. Po klęsce pod Stalingradem polityka pracy uległa dalszej radykalizacji, a "rozmieszczenie cudzoziemców" doświadczyło ogromnej ekspansji ilościowej we wszystkich obszarach. Jeńcy wojenni i więźniowie obozów koncentracyjnych byli coraz częściej wykorzystywani do pracy, co doprowadziło do rozwoju rozległej sieci obozów jenieckich i obozów koncentracyjnych. Dla cywilnych robotników ze Związku Radzieckiego, którzy byli deportowani do Rzeszy Niemieckiej od wiosny 1942 r., stworzono kompleksowe specjalne prawo na wzór "polskich dekretów".

Stworzony w ten sposób system "rozmieszczania zagranicznej siły roboczej" obowiązywał do ostatnich tygodni wojny. Bombardowania niemieckich miast i zawierucha ostatnich dni wojny zagroziły życiu robotników przymusowych. W dniu 9 marca 1945 r. zniszczony został największy obóz pracy przymusowej w Wiesbaden. Ponieważ zagranicznym robotnikom przymusowym zabroniono chodzić do schronów, ponad 20 osób zginęło w wyniku zbombardowania obozu, który znajdował się w pobliżu rzeźni w Wiesbaden. Wraz ze zniszczeniem obozu zawaliły się również wszystkie konstrukcje służące do zaopatrywania robotników przymusowych. Zagraniczni robotnicy błąkali się po mieście w poszukiwaniu sposobów na zdobycie pożywienia. Zostali wyzwoleni, gdy 28 marca 1945 r. wkroczyła armia amerykańska. Większość ocalałych pozostała w Wiesbaden przez kilka miesięcy jako "przesiedleńcy", dopóki rząd wojskowy nie był w stanie przenieść ich do ich krajów ojczystych.

W trakcie dochodzenia prawnego w sprawie zbrodni nazistowskich w latach 50. i 60. śmierć Seweryna była również przedmiotem dochodzenia prowadzonego przez Urząd Policji Kryminalnej Hesji w Wiesbaden. Nieznani sprawcy byli ścigani za morderstwo.

W latach 1962-1964 detektywi przesłuchiwali m.in. byłych funkcjonariuszy Tajnej Policji Państwowej we Frankfurcie nad Menem i jej oddziału w Wiesbaden. Śledztwo wykazało, że egzekucji dokonał Bernhard Weyland, asystent oficera frankfurckiego Gestapo. Inni funkcjonariusze, w tym szef frankfurckiego gestapo Oswald Poche, podobno brali udział w egzekucji. Podczas przesłuchania Weyland stwierdził również, że około dziesięciu polskich robotników przymusowych zostało zmuszonych do udziału w egzekucji Seweryna. Miało to na celu odstraszenie i wzbudzenie strachu wśród robotników przymusowych.

Postępowanie przeciwko urzędnikom odpowiedzialnym za przeprowadzenie egzekucji zostało umorzone przez starszego prokuratora Sądu Okręgowego we Frankfurcie nad Menem w dniu 6 stycznia 1968 roku. Oskarżonym nie można było udowodnić ponad wszelką wątpliwość, że brali udział w egzekucji lub, jak w przypadku Weylanda, twierdzili, że wykonywali rozkazy przełożonych, nie zdając sobie sprawy, że uczestniczą w przestępstwie.

Stela informacyjna przy wejściu do Tierpark Fasanerie upamiętnia robotników przymusowych deportowanych do Wiesbaden od 2025 roku. Przypadek Edwarda Seweryna i jego egzekucja są również krytycznie analizowane na miejscu.