1882-84 yılları arasında usta inşaatçı Johannes Lemcke tarafından inşa edilen belediye mezbahası 6 Nisan 1884 tarihinde faaliyete geçmiştir. 1900 yılından itibaren bir demiryolu hattı Ludwigsbahnhof ile mezbahadaki yükleme rampasını birbirine bağladı. Yeni ana tren istasyonundan mezbahaya ayrı bir hat uzanıyordu. Tesisin kapasitesi tren tren genişletildi. 1897/98 yıllarında usta inşaatçı Felix Genzmer tarafından bir et satış salonu, 1899 yılında bir soğuk hava deposu ve 36 metre yüksekliğinde bir su kulesi, 1899-1900 yıllarında ise kasap dükkanı ve küçük bir hayvan pazarı salonu inşa edildi. 1907 yılında soğuk hava deposunun üst katına bir bebek mandırası inşa edilmiştir.

Bugün su kulesi, Wiesbaden'in endüstriyel mirasının şehir içindeki birkaç simgesinden biridir. Burada eti taze tutmak için gerekli olan buz üretiliyordu. Üst katlarda sıcak su için bir rezervuar ve kulede toplam 240^metreküp kapasiteli soğuk su depoları vardı. Tüm sistemin elektriği komşu elektrik santralindeki makineler tarafından üretiliyordu. Su kulesi ve küçük hayvan pazarı salonu, İkinci Dünya Savaşı'n ın sonlarına doğru bombardıman saldırılarından neredeyse hiç zarar görmeden kurtulmuştur. Makine, kazan ve ön soğutma binası ise tahrip edilmiş ve daha sonra basit bir biçimde yeniden inşa edilmiştir. Wiesbaden sığır ve mezbahasının kapıları 1991/92 yıllarında kapanmıştır. İki salon ve su kulesi dışında tüm binalar yıkılmıştır.

Günümüzde su kulesi Schlachthof kültür merkezi tarafından kullanılmaktadır. 2010'da tamamlanan "Schlachthoframpe" sürgün anıtı, sadece 1942'de yaklaşık 800 kişinin Yahudi kökenleri nedeniyle buradan doğudaki büyük Nazi cinayet kamplarına sürüldüğünü hatırlatmaktadır.