Miejska rzeźnia, zbudowana w latach 1882-84 przez mistrza budowlanego Johannesa Lemcke, rozpoczęła działalność 6 kwietnia 1884 roku. Od 1900 r. bocznica kolejowa łączyła Ludwigsbahnhof z rampą załadunkową w rzeźni. Oddzielny tor prowadził z nowego głównego dworca kolejowego do rzeźni. Wydajność zakładu zwiększano pociąg po pociągu. W latach 1897/98 mistrz budowlany Felix Genzmer zbudował halę sprzedaży mięsa, w 1899 r. chłodnię i 36-metrową wieżę ciśnień, a w latach 1899-1900 sklep mięsny i małą halę targową dla bydła. W 1907 r. na piętrze chłodni wybudowano mleczarnię dla niemowląt.

Dziś wieża ciśnień jest jednym z niewielu zabytków przemysłowego dziedzictwa Wiesbaden. Produkowano tu lód, który był niezbędny do utrzymania świeżości mięsa. Na wyższych piętrach znajdował się zbiornik na gorącą wodę, a w wieży znajdowały się zbiorniki na zimną wodę o łącznej pojemności 240^{metrów sześciennych}. Energia elektryczna dla całego systemu była wytwarzana przez maszyny w sąsiedniej elektrowni. Wieża ciśnień i mała hala targowa przetrwały naloty bombowe pod koniec II wojny światowej niemal bez szwanku. Z drugiej strony maszyna, kocioł i budynek wstępnego chłodzenia zostały zniszczone, a następnie odbudowane w prostej formie. Bramy rzeźni i ubojni w Wiesbaden zostały zamknięte w 1991/92 roku. Z wyjątkiem dwóch hal i wieży ciśnień, wszystkie budynki zostały wyburzone.

Obecnie wieża ciśnień jest wykorzystywana przez centrum kultury Schlachthof. Pomnik deportacji "Schlachthoframpe", ukończony w 2010 r., przypomina, że tylko w 1942 r. około 800 osób zostało deportowanych z tego miejsca do dużych nazistowskich obozów zagłady na wschodzie z powodu ich żydowskiego pochodzenia.