Epoka brązu oznacza początek ery metalu na naszych szerokościach geograficznych 4300 lat temu. Brąz pojawił się jako nowy materiał i pierwszy metal, ale kamienne topory i groty strzał były nadal powszechne. W późniejszej epoce żelaza wiele artefaktów zostało wykonanych z brązu, ale krzemienne siekiery były nadal produkowane nawet w epoce żelaza. Zmiany w epoce brązu rozpoczęły się już w późnym neolicie, młodszej części okresu neolitycznego.

Gdy klimat stał się bardziej wilgotny i chłodniejszy, pojawiły się nowe rośliny i zwierzęta, które były lepiej przystosowane do zmienionych warunków. Istnieją dowody na polowania, ale wydaje się, że miały one niewielkie znaczenie. Orkisz i nagi jęczmień stały się ważniejsze. Zboża orkisz i proso, a także bób są nowymi dodatkami.

Epoka brązu dzieli się na trzy główne okresy czasowe i kulturowe, z których każdy jest z kolei podzielony na mniejsze fazy: najstarsza epoka brązu (2300-1600); kopce z epoki brązu (środkowa epoka brązu, 1600-1200 pne); kultura Urnfield (okres Urnfield; późniejsza epoka brązu, 1200-800 pne).

Najstarsza epoka brązu, tak zwana grupa Adlerberg (od wzgórza na południe od Wormacji), jest czystą kontynuacją poprzedzającej ją kultury Bell Beaker z późnego neolitu pod względem zwyczajów pogrzebowych. Orientacja grobów jest nadal ściśle związana z płcią: Groby mężczyzn są zorientowane N-S, głową na północ, leżące po lewej stronie, skierowane na wschód, groby kobiet S-N, głową na południe, leżące po prawej stronie, również skierowane na wschód. W środkowej epoce brązu, kopce grobowe, zmarli byli chowani w pozycji leżącej na plecach lub w kucki w trumnach z drzewa, trumnach z drewna lub po prostu na desce grobowej pod kopcami, z których niektóre były masywne. W wyjątkowych przypadkach szczyt kopców był ozdobiony kamienną stelą, ale w pozostałych przypadkach można założyć drewniane korony. Podstawa była również otoczona kamieniami, słupkami lub okrągłym rowem.

Nie wszyscy zmarli byli chowani pod masywnymi kopcami. Duże kopce wiążą się z wyższej jakości wyposażeniem grobów i wskazują na odpowiedni status zmarłego. Największa grupa kopców grobowych w lesie miejskim Wiesbaden (około 70 kopców), która rozciąga się na długości kilometra między Klostermühle i Hofgut Adamstal równolegle do B 54, prawdopodobnie należy głównie do epoki brązu.

Dwa groby kobiece z Naurod i z południowego cmentarzyska z XIV wieku p.n.e. świadczą o wysokim statusie społecznym ich nosicieli dzięki bogatej biżuterii z brązu. Grób z południowego cmentarzyska z końca XIV w. p.n.e. zawierał bogaty kobiecy pochówek z naszyjnikiem z sześciu odlewanych wisiorków tarczowych, dwóch odlewanych szpil kołowych, spirali na ramię, uchwytu na nogę i pierścienia na palec.

W okresie kultury Urnfield zmarli byli poddawani kremacji, ale nie wszyscy byli chowani w urnach. Istnieją podłużne kamienne groby płytowe, w których rozsypywano skremowane szczątki, a także proste doły, do których wsypywano prochy. Częściowo można z tego wywnioskować status zmarłego za życia, ponieważ bardziej wyszukane groby zawierają również coraz cenniejsze dobra grobowe. Najbogatsze są groby męskie z ciężką zbroją, rydwanami, naczyniami z brązu i drobną ceramiką, podczas gdy najbiedniejsze są wyposażone tylko w proste naczynia jako wyposażenie grobowe.

Kamieniołom Dyckerhoff jest nie tylko ważnym zabytkiem paleontologicznym. Było to również miejsce największego cmentarzyska Urnfield w Hesji. Zostało ono zniszczone w latach 1984-86. Tylko kilka ze 137 wciąż znalezionych pochówków można było odzyskać w ramach środków nadzwyczajnych. Znaleziska złota dowodzą, że wśród nich musiały być bogato wyposażone groby.

Jeśli zwyczaj pochówku zmienia się całkowicie w krótkim czasie - o ile możemy powiedzieć - pierwszą rzeczą, o której pomyślimy, jest zmiana religii. Znaleziska z okresu Urnfield pokazują, że ludzie tej kultury mieli rozległe powiązania geograficzne z Francją i przedgórzem alpejskim. Musimy zatem liczyć się również z odpowiednią wymianą duchową, która mogła spowodować zmianę zwyczajów pogrzebowych.