25 czerwca 1948 roku, dzień po rozpoczęciu blokady Berlina, amerykański gubernator wojskowy Lucius D. Clay rozkazał dowódcy Sił Powietrznych Stanów Zjednoczonych w Europie (USAFE), generałowi Curtisowi E. LeMayowi w Wiesbaden, aby rozpoczął transport powietrzny w celu zaopatrzenia Berlina. 26 czerwca 1948 r. pierwsze 32 loty z ładunkiem 80 ton wystartowały z bazy lotniczej Wiesbaden-Erbenheim do Berlina-Tempelhof. Od czerwca 1948 r. do lipca 1949 r. z Wiesbaden-Erbenheim do Berlina przetransportowano łącznie 193 234,5 ton w 27 236 lotach. Odpowiadało to około 11% całkowitego amerykańskiego tonażu i około 8% towarów przywiezionych do Berlina w ramach transportu powietrznego.

Organizacja transportu powietrznego we wczesnej fazie była kontrolowana z Camp Lindsey w Wiesbaden, gdzie utworzono grupę zadaniową ds. transportu powietrznego. Niemniej jednak nie było możliwe osiągnięcie wymaganego dziennego tonażu 4 500 krótkich ton (jednostka używana w USA i Anglii, jeden st równa się 0,907 tony). Aby zaradzić tej sytuacji, generał dywizji William H. Tunner przejął dowództwo nad grupą zadaniową 28 lipca 1948 r., która została utworzona przy Taunusstrasse 11. W ten sposób rozpoczęła się historia sukcesu transportu powietrznego. Od 16 października 1948 r. grupa zadaniowa koordynowała amerykański i brytyjski wkład w transport lotniczy jako Combined Airlift Task Force (CALTF).

Centralna jednostka organizacyjna i koordynacyjna Airlift stacjonowała w Wiesbaden od 30.07.1948 r. do 30.09.1949 r., oficjalnego końca Airlift. Na trzech piętrach i w przyległych budynkach pracowało do 400 pracowników odpowiedzialnych za zaopatrzenie Berlina z powietrza.