Hotel Schwarzer Bock, po raz pierwszy wzmiankowany w 1486 roku, został nabyty przez hrabiów Nassau w 1537 roku, zniszczony podczas pożaru miasta w 1561 roku i odbudowany w 1578 roku. Z tego czasu pochodzi najsłynniejszy pokój Schwarzer Bock, "Ingelheim Room" z cenną drewnianą boazerią, która wcześniej zdobiła jadalnię w zamku Ingelheim. Nazwa "Schwarzer Bock" pojawia się od drugiej połowy XVII wieku.

W 1717 roku właścicielem zajazdu był Johann Philipp Schramm, pokojowiec Georga Augusta Samuela, księcia Nassau-Idstein, który zlecił budowę nowego budynku i łaźni dla koni, o której pierwsza wzmianka pochodzi z 1728 roku. Po jego śmierci, chirurg i administrator szpitala Johann Daniel Freinsheim nabył Hotel Schwarzer Bock, który w 1818 r. miał 31 pokoi, a po rozbudowie od 1822 r. 47 łóżek.

W latach 1871/72 nowy właściciel Theodor August Schäfer zlecił architektowi Carlowi von Rößlerowi budowę czteropiętrowego, dwuskrzydłowego kompleksu w stylu późnego klasycyzmu, którego front został architektonicznie zintegrowany z wyglądem Kranzplatz. Kolejny nowy budynek powstał w latach 1896/97 według planów Carla von Rößlera, który został rozbudowany w latach 1905-07 po zakupie sąsiedniego hotelu "Zur Goldenen Kette" i kolejnej działki oraz otrzymał jednolitą fasadę. Właściciele nabyli również dom przy Kleine Webergasse 10 wraz ze źródłem. Kilka lat później wszystkie dodatkowe źródła na rozszerzonym terenie zostały połączone w Drei Lilien Quelle.

Podczas II wojny światowej górne piętra hotelu Schwarzer Bock zostały zniszczone. W 1945 roku wojsko amerykańskie skonfiskowało hotel i zwróciło go właścicielom w 1957 roku.

Na początku lat 60. hotel Schwarzer Bock dysponował 235 pokojami z 320 łóżkami. Od 1995 roku hotel Schwarzer Bock jest obsługiwany przez Radisson SAS (obecnie Radisson Blu) po kolejnych renowacjach i przebudowach.