Urodzony: 15 października 1901 w Offenbach/Main
Zmarł: 29 grudnia 1964 r. w Wiesbaden

Jego rodzicami byli Otto von Brentano di Tremezzo, polityk katolickiej Partii Centrum i heski minister sprawiedliwości, oraz Lilla z domu Schwerdt, prawnuczka Franza Brentano, brata Clemensa i Bettine Brentano. Brat Bernarda, Heinrich, został ministrem spraw zagranicznych Republiki Federalnej Niemiec. Po ukończeniu studiów Brentano został dziennikarzem w Berlinie, pisząc jako korespondent dla liberalno-demokratycznej "Frankfurter Zeitung" w latach 1925-1930. Od 1928 r. przyjaźnił się z Bertoltem Brechtem, działał w "Bund proletarisch-revolutionärer Schriftsteller" (Liga Pisarzy Proletariacko-Rewolucyjnych) i reprezentował lewicowe stanowisko w esejach. W 1933 r. pisarze tacy jak Johannes R. Becher i Heinrich Mann spotykali się w jego mieszkaniu w celu konsultacji. Brentano i jego żona Margot postanowili udać się na wygnanie do Szwajcarii, gdzie w 1933 i 1935 roku urodzili się dwaj synowie. W 1934 r. rodzina przeniosła się do Küsnacht, gdzie ich sąsiadem został Thomas Mann. Brentano pisał dla "Weltwoche" i innych szwajcarskich gazet i odwrócił się od komunizmu. Jego pierwsza i najbardziej udana powieść "Theodor Chindler", która krytycznie opisuje katolicką rodzinę z klasy średniej w latach 1914-1918, została opublikowana w Zurychu w 1936 r., a następnie ukazały się kolejne powieści. Ponieważ uważał się za niemieckiego patriotę, udał się do Niemiec i w 1940 r. złożył wniosek do Reichsschrifttumskammer o pozwolenie na ponowne zamieszkanie i publikowanie w Niemczech. Wniosek nie został rozpatrzony pozytywnie i Brentano pozostał w Szwajcarii. Jego książka o Auguście Wilhelmie Schlegelu została opublikowana w Stuttgarcie w 1943 r., ale pozwolono na jej dostarczenie tylko do Szwajcarii. Jesienią 1945 r. Manuel Gasser, szef działu sztuki "Weltwoche", oskarżył go o to, że po zwycięstwach Hitlera w latach 1939/40 stał się "entuzjastycznym zwolennikiem narodowego socjalizmu" (Zuckmayer s. 266). Brentano wygrał jednak proces o zniesławienie w 1947 roku.

Ernst Glaeser nawiązał kontakt z wydawcą Maxem Niedermayerem, a Brentano przeniósł się do wydawnictwa Limes-Verlag z siedzibą w Wiesbaden, które udostępniło jego prace czytelnikom w Niemczech. W 1949 roku przeniósł się do Wiesbaden, gdzie wybudował dom przy Bingertstraße. Stał się centrum regularnych spotkań, gdzie wydawcy i autorzy tacy jak Friedrich Michael spotykali się w czwartki w Café Blum. Brentano krytykował aliantów i powiedział, że ponieważ Thomas Mann przypisał narodowy socjalizm niemieckiemu charakterowi, Niemcy są teraz mniej szanowane na świecie niż Włochy i Japonia. Opublikował biografie Goethego i Marianne von Willemer (wyd. 2, 1961) oraz Sophie Charlotte i von Danckelmanna (1949), a także swoje wspomnienia (1952). W eseju zatytułowanym "Dwa wieki życia intelektualnego w Wiesbaden" zasugerował wzniesienie pomnika Marianny von Willemer w Wiesbaden. W 1951 r. był gościem na przyjęciu urodzinowym Gottfrieda Benna w Nassauer Hof. W ostatnich latach życia człowiek, który był opisywany jako ambitny, pewny siebie i choleryczny, został naznaczony poważną chorobą. Został pochowany na cmentarzu w Wiesbaden-Sonnenberg. Zakres, w jakim polityczny zwrot Brentano ma być postrzegany jako zdrada jego wygnania i wpływa na jego pracę, jest przedmiotem aktualnych badań.