Η εκπαίδευση των γυναικών και των κοριτσιών στο Βισμπάντεν ξεκίνησε στις αρχές του 19ου αιώνα με το "ιδιωτικό σχολείο θηλέων" που ίδρυσε ο Carl Philipp Salomo Schellenberg, το οποίο άνοιξε τις πόρτες του στις 14 Νοεμβρίου 1805 στο παλιό "σχολείο της πόλης" στην Mauritiusplatz. Λίγο αργότερα, ο δούκας Friedrich August zu Nassau ενέκρινε την ίδρυση "Σχολείου Λατινικών και Θηλέων" στην ίδια τοποθεσία. Αυτό το "Friedrichschule", που εγκαινιάστηκε στις 6 Αυγούστου 1807, ήταν υπό την εποπτεία της προτεσταντικής εκκλησίας.

Τα επόμενα χρόνια ιδρύθηκαν πολυάριθμα νέα σχολεία που είτε απευθύνονταν αποκλειστικά σε μαθήτριες είτε τουλάχιστον περιλάμβαναν την εκπαίδευσή τους στην αντίληψή τους. Μεταξύ αυτών περιλαμβάνονταν το ιδιωτικό εκπαιδευτικό ίδρυμα που άνοιξε ο Johannes de Laspée το 1809, το "γυναικείο σχολικό ίδρυμα" που ίδρυσε η χήρα Magdalene Friedel το 1811 και το Ινστιτούτο Bönig στην Friedrichstraße. Κατά τη διάρκεια του 19ου αιώνα ιδρύθηκαν και άλλα σχολεία θηλέων, κυρίως με τη μορφή οικοτροφείων ή "οικοτροφείων".

Οι μαθήτριες, που έρχονταν στο ανερχόμενο Βισμπάντεν από τη Γερμανία και το εξωτερικό, έμεναν συνήθως σε ομάδες των 16 έως 18 κοριτσιών σε κομψές βίλες κατά μήκος της Freseniusstrasse, της Kapellenstrasse ή της Rheinstrasse, π.χ. στο "Pensionat Bernhardt", το "Pensionat Halliwick", το "Pensionat und Höherer Töchterschule Hermine Wolff" ή το "Scholz'sches Institut". Διδάσκονταν γερμανικά, αγγλικά και γαλλικά, παγκόσμια και καλλιτεχνική ιστορία, μουσική, ζωγραφική, γεωγραφία, πολιτική αγωγή και επιστήμη. Φυσικά, διδάσκονταν και τυπικά γυναικεία μαθήματα, συμπεριλαμβανομένης της παιδαγωγικής, η οποία τις προετοίμαζε για την ανατροφή των παιδιών, καθώς και της χειρωνακτικής εργασίας, συμπεριλαμβανομένων των "βασικών αρχών της νοικοκυροσύνης, της τάξης και της ακρίβειας".

Το σχολικό διάταγμα της 24ης Μαρτίου 1817 τυποποίησε το μέχρι τότε σε μεγάλο βαθμό ανοργάνωτο εκπαιδευτικό σύστημα στο Νασσάου, εισάγοντας την υποχρεωτική εκπαίδευση για αγόρια και κορίτσια, καθώς και το ταυτόχρονο σχολείο. Οι μαθήτριες αρχικά δεν επιτρεπόταν να φοιτήσουν στα νέα σχολεία δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης. Το "Töchterschule", το οποίο έκλεισε το 1830 παρά τις διαμαρτυρίες των γονέων, δεν συνεχίστηκε μέχρι την ίδρυση του "Städtische Höhere Töchterschule" το 184Rheinstrasse, π.χ. στο "Pensionat Bernhardt", το "Pensionat Halliwick", το "Pensionat und Höherer Töchterschule Hermine Wolff" ή το "Scholz'sches Institut". Διδάσκονταν γερμανικά, αγγλικά και γαλλικά, παγκόσμια και καλλιτεχνική ιστορία, μουσική, ζωγραφική, γεωγραφία, πολιτική αγωγή και επιστήμη. Φυσικά, διδάσκονταν και τυπικά γυναικεία μαθήματα, συμπεριλαμβανομένης της παιδαγωγικής, η οποία τις προετοίμαζε για την ανατροφή των παιδιών, καθώς και της χειρωνακτικής εργασίας, συμπεριλαμβανομένων των "βασικών αρχών της νοικοκυροσύνης, της τάξης και της ακρίβειας".

Το σχολικό διάταγμα της 24ης Μαρτίου 1817 τυποποίησε το μέχρι τότε σε μεγάλο βαθμό ανοργάνωτο εκπαιδευτικό σύστημα στο Νασσάου, εισάγοντας την υποχρεωτική εκπαίδευση για αγόρια και κορίτσια, καθώς και το ταυτόχρονο σχολείο. Οι μαθήτριες αρχικά δεν επιτρεπόταν να φοιτήσουν στα νέα σχολεία δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης. Το "Töchterschule", το οποίο έκλεισε το 1830 παρά τις διαμαρτυρίες των γονέων, δεν συνεχίστηκε μέχρι την ίδρυση του "Städtische Höhere Töchterschule" το 1847, το οποίο έδωσε στα κορίτσια των μορφωμένων τάξεων πρόσβαση στην τριτοβάθμια εκπαίδευση.

Το 1866, πέντε δασκάλες και επτά δάσκαλοι δίδαξαν συνολικά 270 κορίτσια, εκ των οποίων 21 από το εξωτερικό. Παρακολουθούσαν το λύκειο, όπως ονομαζόταν πλέον το ίδρυμα για τις "ανώτερες κόρες", μέχρι την ηλικία των 16 ετών. Στη συνέχεια μπορούσαν να μεταφερθούν σε περαιτέρω τύπους σχολείων, όπως το Oberlyzeum, το οποίο αποτελούνταν από το "Frauenschule" ή το "Höhere Lehrerinnenseminar". Το "Σχολείο Γυναικών" παρείχε γενική εκπαίδευση με οικιακή και οικονομική εστίαση. Η φοίτηση στο "Σεμινάριο Γυναικών Δασκάλων" προσδιόριζε τις απόφοιτες να διδάσκουν σε σχολείο δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης για κορίτσια. Από το 1901, το Λύκειο διέθετε ένα ανώτερο σχολείο και ένα σεμινάριο δασκάλων πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης, καθώς και το δικό του σχολικό κτίριο στην Schlossplatz, ακριβώς δίπλα στην Marktkirche.

Μεταξύ 1908 και 1909, κατασκευάστηκε ένα νέο κτίριο στην Dotzheimer Straße, το λεγόμενο Grey House. Το 1909 αποφασίστηκε η ίδρυση του λεγόμενου Lyzeum II (από το 1955 "Elly-Heuss-Schule"), του οποίου το νεόκτιστο σχολικό κτίριο στην Boseplatz (σήμερα Platz der Deutschen Einheit) καταλήφθηκε τον Μάιο του 1916 και στέγαζε επίσης το ανώτερο λύκειο από την Schlossplatz. Το Λύκειο ΙΙ υπέστη πολλές αλλαγές μέχρι το 1930. Το 1921, το επιστημονικό ανώτερο λύκειο, το οποίο ήταν κοινό στο σχολείο μέχρι τότε, αντικαταστάθηκε από ένα "σχολείο γυναικών" και ένα συνδεδεμένο σεμινάριο για καθηγητές τεχνολογίας και γυμναστικής, καθώς και για νηπιαγωγούς, νηπιαγωγούς και οικονόμους και τέθηκε υπό τη διεύθυνση του σχολείου Schlossplatz. Το 1927, το επιστημονικό γυμνάσιο επέστρεψε στην Boseplatz, και από το 1930 ήταν τότε δυνατό για τα κορίτσια να δώσουν απολυτήριες εξετάσεις στο -αποκαλούμενο πλέον- Städtisches Oberlyzeum, το οποίο τους άνοιγε το δρόμο για το πανεπιστήμιο.

Ωστόσο, δεν ήταν μόνο η "τριτοβάθμια εκπαίδευση για κορίτσια" που υπέστη σημαντικές αλλαγές κατά τη διάρκεια αυτών των 60 ετών. Το λεγόμενο σχολείο της μεσαίας τάξης, το οποίο απευθυνόταν στη μεσαία τάξη, υπέστη επίσης μετασχηματισμό. Η φοίτηση στα "σχολεία μέσης εκπαίδευσης" που ιδρύθηκαν το 1858 έδωσε τα προσόντα στις νεαρές γυναίκες να εκπαιδευτούν ως καθηγήτριες εμπορικών σχολών ή καθηγήτριες σχεδίου και να εισέλθουν σε μεσαίες σταδιοδρομίες της κρατικής, σιδηροδρομικής, ταχυδρομικής ή τηλεγραφικής διοίκησης.

Κατά τη διάρκεια της ναζιστικής εποχής, οι απαιτήσεις του κράτους και του κόμματος κυριάρχησαν σε όλη τη διδασκαλία. Εκτός από την "εθνική εκπαίδευση" των κοριτσιών, δόθηκε ιδιαίτερη έμφαση στη σωματική τους κατάρτιση και στην ανάπτυξη πρακτικών δεξιοτήτων. Στόχος της γυναικείας εκπαίδευσης ήταν η "μελλοντική μητέρα", η οποία ζούσε κυρίως για το νοικοκυριό και την οικογένεια. Συνεπώς, το σχολείο προοριζόταν πρωτίστως για τη διδασκαλία οικιακών γνώσεων και δεξιοτήτων, καθώς και για τη φροντίδα των βρεφών, των ασθενών, των ζώων και των φυτών. Το παραδοσιακό "Institut St. Maria" του καθολικού γυναικείου τάγματος της "Englische Fräulein", το οποίο είχε ιδρυθεί το 1893 σε μια βίλα στην Mainzer Straße και προετοίμαζε τα κορίτσια για το πανεπιστήμιο, έκλεισε από τους εθνικοσοσιαλιστές το 1939. Μέχρι τον Μάρτιο του 1945, τα μαθήματα διεξάγονταν στο Λύκειο ΙΙ, αν και με εμπόδια λόγω των επιπτώσεων του πολέμου. Το Λύκειο Ι στην Schlossplatz, από την άλλη πλευρά, καταστράφηκε σχεδόν ολοσχερώς κατά τον βομβαρδισμό στις 2 και 3 Φεβρουαρίου 1945 και δεν ανοικοδομήθηκε μετά τον πόλεμο.

Από την επαναλειτουργία των σχολείων το φθινόπωρο του 1945, οι νεαρές γυναίκες είχαν τη δυνατότητα να επιλέξουν μεταξύ κοινωνικών επιστημών, νέων γλωσσών, μαθηματικών και φυσικών επιστημών ή μουσικής εκπαίδευσης. Το "Elly-Heuss-Schule" (EHS), όπως ονομαζόταν πλέον το σχολείο, παρέμεινε σχολείο μόνο για κορίτσια. Η συνεκπαίδευση εισήχθη μόλις το Πάσχα του 1966. Το 1971 ακολούθησαν και τα άλλα σχολεία θηλέων. Η αρχή της συνεκπαίδευσης είχε καθιερωθεί. Το ίδιο ίσχυε και για την ιδέα να παρέχεται στα κορίτσια και στα αγόρια η ίδια εκπαίδευση σύμφωνα με τις ικανότητες και τα ταλέντα τους.