W 122 r. n.e. po raz pierwszy wspomniano o późniejszym Wiesbaden z jego rzymską nazwą jako "Aquae Mattiacorum", "Wody Mattiacae". Pod koniec IV wieku osada nosiła nazwę "Mattiacae Aquae". Obecna nazwa została po raz pierwszy wspomniana przez uczonego i historyka Einharda w jego raporcie z 830 r. W swoim łacińskim tekście odnosi się on do Wiesbaden, które odwiedził w 828 i 829 r., jako "miejsce, które nazywa się Wisibada w nowszych czasach". W mniej więcej współczesnej kopii tekstu nazwa brzmi "Wisabada". Inne formy nazwy to "Wisibadun" (udokumentowane w 965 r.), "Wisebadon" (udokumentowane w 1022 r., 1043 r.) i "Wisibad" (udokumentowane w 1123 r.).

Od XIII i XIV wieku obecna nazwa stopniowo się utrwalała. Po wielu próbach interpretacji, wyjaśnienie oparte bardzo ściśle na łacińskiej formie nazwy zostało uznane za wiarygodne od czasu badań niemieckiego uczonego Adolfa Bacha. Bach, a za nim Otto Renkhoff zakładają, że stary germański termin przetrwał w łacińskim słowie: "Mattiaker" pochodzi od "matha", "Mahdland", "ziemia, którą można zbierać". Ta - nieznana - germańska nazwa miejsca nadal istniała obok łacińskiej i zastąpiła ją po odejściu Rzymian.

W czasach frankijskich "matha" została następnie zastąpiona staro-wysoko-niemieckim "wisa", "łąka", lub formą zbiorową "wisi", "łąka", które zasadniczo miały to samo znaczenie. Wcześniejsze interpretacje interpretowały "wisa" jako indoeuropejski termin oznaczający "gorącą wodę" lub "kąpiel solną" lub uważały, że rozpoznają staro-wysoko-niemieckie "wisu", dobre, tj. "lecznicze", w nazwie miejsca.