W regionie Hesji Sinti i Romowie zostali po raz pierwszy wymienieni we Frankfurcie nad Menem w 1414 r. i w Nassau w 1501 r. jako "Cyganie". W Wiesbaden można ich znaleźć w dokumentach z XVIII wieku. Podobnie jak we wszystkich absolutystycznych dominiach, ówczesne edykty z Nassau również zapoczątkowały policyjne prześladowania mające na celu "eksterminację Cyganów". Nic nie wiadomo o próbach asymilacji siłą, jak to miało miejsce w niektórych innych niemieckich terytoriach.

Dopiero w XIX wieku, wraz z ustanowieniem państwa narodowego, można było ponownie znaleźć informacje o Sinti i Romach, którzy byli teraz rozróżniani w dekretach i aktach na niemieckich i nie-niemieckich Sinti. Byli oni postrzegani jako "wędrowcy", nie-niemieccy Romowie byli wydalani z kraju, podczas gdy niemieccy Sinti byli deportowani do sąsiedniego okręgu lub do niemieckiej "ojczyzny". Pruski dekret ministerialny o "zwalczaniu cygańskiej plagi" z 1906 r. był corocznie realizowany poprzez naloty. To, ilu Sinti i Romów zostało zarejestrowanych i deportowanych, można prześledzić na podstawie zachowanych akt, ale nie to, ilu z nich pozostało w Wiesbaden. Według współczesnych świadków, tylko Sinti mieszkali w Wiesbaden do 1945 roku, co oznacza, że termin Sinti musi być zawsze używany do tego czasu.

W czasach Republiki Weimarskiej miasto mogło powoływać się na dekret wydany przez Ministerstwo Gospodarki w odniesieniu do Sinti i, jako miasto uzdrowiskowe, generalnie wydalało z miasta zarówno uchodźców, jak i Sinti. Administracja przyjęła to samo podejście pod koniec lat dwudziestych, na przykład gdy Sinti próbowali nabyć ziemię i domy. Odmawiano im relokacji ze względu na specjalny status miasta. Jednak ostatecznie to również dzięki zmianom w jurysdykcji Republiki Weimarskiej Sinti mogli pozostać, na przykład w Biebrich, na obrzeżach miasta, a także w historycznym centrum Wiesbaden.

Kiedy naziści doszli do władzy w 1933 roku, sytuacja Sinti pogorszyła się również tutaj. Wszystkie środki, o których decydowano w Rzeszy, były zazwyczaj wdrażane lokalnie. Na przykład Wiesbaden było jednym z pierwszych miast, w których działali badacze rasowi z Berlina, w tym lekarz z Wiesbaden. Już pod koniec stycznia 1938 r. pojawili się oni na miejscu i zmierzyli mieszkających tu Sinti, zapytali ich o relacje rodzinne i położyli podwaliny pod późniejsze działania rejestracyjne i deportacyjne. Pierwszymi działaniami policyjnymi przeprowadzonymi w duchu rasistowskiego państwa w Wiesbaden były aresztowania pojedynczych Sinti w czerwcu 1938 r.; niektórzy mężczyźni z Wiesbaden zostali wówczas przewiezieni do obozu koncentracyjnego w Buchenwaldzie. Następnie aresztowano około 100 Sinti, którym od października 1939 r. nie wolno było opuszczać Wiesbaden. Większość z tych osób miała zostać deportowana do okupowanej Polski już w 1940 r., tak jak Sinti z Rheinhessen. Deportacja ta została jednak tymczasowo wstrzymana z nieznanych powodów. W przeciwieństwie do innych miast, takich jak Frankfurt, dzieciom Sinti pozwolono lub zmuszono do kontynuowania nauki w szkole - aż do ich deportacji do Auschwitz. 8 marca 1943 r. większość Sinti mieszkających w Wiesbaden została aresztowana, przetrzymywana w synagodze przy Friedrichstraße i deportowana do obozu zagłady Auschwitz-Birkenau następnego dnia. Nieliczni Sinti, którzy pozostali w Wiesbaden i podlegali specjalnym przepisom, zostali wysterylizowani, gdy tylko osiągnęli wiek 12 lat. Większość deportowanych do Auschwitz nie przeżyła.

Po 1945 r. nieliczni ocaleni powrócili do Wiesbaden, w tym muzyk Sylvester Lampert; czasami dołączali do nich krewni. Często nie byli oni uznawani za ofiary narodowosocjalistycznej tyranii przez władze miejskie lub heskie, ponieważ ponownie uznawano ich za "Cyganów", którym często odmawiano roszczeń odszkodowawczych aż do lat 60-tych, a w niektórych przypadkach aż do lat 80-tych. Dopiero polityczne uznanie ludobójstwa przez kanclerza federalnego Helmuta Schmidta w 1982 r. i samoorganizacja Sinti i Romów jako ruchu na rzecz praw obywatelskich zmieniły przynajmniej nastawienie opinii publicznej. Romowie przeprowadzili się do Wiesbaden także po 1945 roku, na przykład z Polski w latach 50-tych. Od lat 70. Romowie z Europy Południowo-Wschodniej również migrowali: jako "pracownicy gościnni" z Jugosławii, jako uchodźcy wojenni z rozpadającej się Jugosławii w latach 90. lub jako wewnętrzni migranci UE po rozszerzeniu UE.

W 1992 r. Wiesbaden było jednym z pierwszych niemieckich miast, które wzniosło pomnik i tablicę pamiątkową dla deportowanych Sinti i Romów na Bahnhofstraße w następstwie uchwały Rady Miasta ➞. W 2004 r. wystawa "Modzele na duszy - historia prześladowań Sinti i Romów w Hesji" została po raz pierwszy zaprezentowana publicznie w ratuszu w Wiesbaden.

Nie wiadomo, ilu Sinti i Romów mieszka obecnie w Wiesbaden. Odpowiednie dane mogą nie zostać zebrane.