Nowa synagoga została zbudowana przez architektów Ignaza Jakubowitza i Helmuta Joosa z Frankfurtu po zburzeniu synagogi starej gminy izraelickiej przy Friedrichstraße. Wcześniej synagoga, która została zbezczeszczona przez nazistów podczas Reichspogromnacht, ale nie została podpalona, służyła jako dom modlitwy dla nowo założonej gminy żydowskiej pod koniec 1946 roku.

Kamień węgielny położono 4 kwietnia 1965 r., a oficjalna ceremonia otwarcia odbyła się 11 września 1966 r. w obecności prezydenta Hesji Georga Augusta Zinna. Uroczyste przemówienie wygłosił rabin stanowy Lichtigfeld. Wieloletni przewodniczący gminy dr Friedrich Reichmann, faktyczny inicjator budowy nowego budynku, nie doczekał ceremonii otwarcia.

Prosty budynek nowej synagogi składa się z małego przedsionka z galerią dla kobiet w kształcie litery U oraz zaokrąglonego sanktuarium. Oprócz sali modlitewnej znajdują się w nim przyległe pomieszczenia dla rabina i sprzętu liturgicznego, a także biblioteka. Dominującym elementem wnętrza są dwa kolorowe okna, każde o powierzchni 40^m2, stworzone przez rzeźbiarza i projektanta szkła Egona Altdorfa z Wiesbaden. Oba przedstawiają pierwszą literę imienia Boga (Shin) w alfabecie hebrajskim, tarczę Dawida (Gwiazdę Dawida) oraz znaki i symbole dwunastu plemion Izraela. Okno chwały jest zdominowane przez monumentalny motyw harfy na jaskrawym czerwono-żółtym tle. Jego odpowiednikiem jest okno przymierza, w całości utrzymane w kolorze głębokiego błękitu. Elementem przyciągającym wzrok wewnątrz synagogi jest Ner Tamid, Wieczne Światło, umieszczone w okrągłym, "skrzydlatym" dysku wykonanym ze szkła, który odtwarza skróconą formę Dziesięciu Przykazań i jest swobodnie zawieszony w centrum sanktuarium nad świątynią Tory.

Pomiędzy synagogą a siedmiopiętrowym biurowcem przy Friedrichstrasse znajduje się trzypiętrowy budynek pośredni z biurami, salami konferencyjnymi i mieszkaniem dozorcy. W ten sposób społeczność żydowska, licząca prawie 800 członków, znalazła w Wiesbaden tętniące życiem centrum.