W 1892 roku w Wiesbaden otwarto pierwszy prywatny teatr w tylnym budynku przy Bahnhofstraße. Z operetkami, komediami i farsami, zaspokajał gusta publiczności i postrzegał siebie jako prostszy dodatek do teatru dworskiego. W 1895 roku Hermann Rauch przejął zarządzanie teatrem i kontynuował jego działalność jako "Residenztheater". Przekształcił on "teatr operetkowy" w "instytucję artystyczną" ze sztukami współczesnego dramatu. Tutaj widzom oferowano dramaty, które nie były odpowiednie dla teatru dworskiego do 1918 roku, np. autorstwa Ibsena, Hauptmanna, Sudermanna, Strindberga czy Wedekinda. W ten sposób Rauch pomógł "modernistom" osiągnąć przełom i sukces w Wiesbaden. 1 września 1910 roku Rauch otworzył swój własny teatr Residenztheater na terenie dawnych koszar między Luisenstraße i Schwalbacher Straße. Dziś w tym miejscu stoi Luisenforum.

Czasami premiery odbywały się w każdą sobotę. Szeroka część publiczności Wiesbaden zaakceptowała ten dodatek do życia teatralnego. W ten sposób Residenztheater zyskał ważną rolę w życiu kulturalnym miasta. Na scenie pojawili się znani aktorzy, tacy jak Adele Sandrock, Sarah Bernhardt, Heinrich George i Hans Albers.

W wyniku I wojny światowej publiczność zmalała, a obciążenia finansowe stały się nie do pokonania. Dyrektor teatru Rauch poddał się i sprzedał teatr. Teatr przekształcił się w przedsiębiorstwo rozrywkowe. W 1922 r. dyrektor Carl Hagemann, który chciał mieć scenę dla teatru mówionego oprócz "Großes Haus", włączył Residenztheater do Staatstheater jako "Kleines Haus". Pierwsze przedstawienie odbyło się 4 lutego tego samego roku. Repertuar koncentrował się na współczesnym dramacie, od czasu do czasu przerywanym operami lub operetkami. W latach 1934-43 teatr był ponownie prowadzony przez prywatną firmę. Od 01.09.1943 r. teatr został ponownie przyłączony do ówczesnego "Deutsches Theater" jako druga scena. Podczas nalotu w nocy 3 lutego 1945 r. bomby zniszczyły scenę teatralną w dawnym Residenztheater.

Po II wojnie światowej dawny teatr stał się kinem "Residenz".