Paul Ludwig Hans Anton von Beneckendorff i von Hindenburg urodził się 2 października 1847 r. w Posen.

Jako syn oficera, po ukończeniu szkoły wstąpił do armii pruskiej i walczył w stopniu porucznika w wojnie niemieckiej w 1866 r. Po wojnie francusko-pruskiej w latach 1870/71 wziął udział w koronacji Wilhelma I na cesarza niemieckiego w pałacu wersalskim jako przedstawiciel swojego pułku gwardii. Po udanej karierze w pruskiej armii, która awansowała go na generała w 1897 roku, przeszedł na emeryturę w 1911 roku.

Z powodu wybuchu I wojny światowej został przywrócony do służby i stworzył mit swojej niezwyciężoności dzięki zwycięstwu w bitwie pod Tannenbergiem. Po przejęciu Naczelnego Dowództwa Armii wraz z generałem dywizji Erichem Ludendorffem w sierpniu 1916 r., zyskiwał coraz większe wpływy polityczne i zapewnił przekształcenie Rzeszy Niemieckiej z imperium w dyktaturę wojskową. Jednak jego emerytura po zakończeniu wojny trwała tylko sześć lat. Podczas politycznego zamieszania w Republice Weimarskiej, 26 kwietnia 1925 r. został wybrany na prezydenta Rzeszy jako następca Friedricha Eberta. Sprawował ten urząd aż do śmierci 28 lutego 1934 roku. Jako pierwszy mąż stanu odwiedził Wiesbaden 20 lipca 1930 r. i podpisał Złotą Księgę miasta.