Jednym z najwcześniej udokumentowanych cechów w Wiesbaden jest cech rzeźników. W 1474 r. hrabia Johann opracował zarządzenie określające, gdzie i kiedy mięso ma być sprzedawane, jaki rodzaj żywego inwentarza ma być ubijany w różnych porach roku oraz jakie ceny mają obowiązywać. Cechy piekarzy, którzy od 1525 r. musieli przestrzegać przepisów dotyczących wielkości i wagi wypieków, a także szewców i garbarzy, dla których przepisy zostały wydane w 1496 r., również miały znaczny wiek. Przepisy cechowe dla młynarzy i tkaczy tkanin zostały wydane w XVI wieku

Gildie w Wiesbaden nie były znaczące ani ekonomicznie, ani liczbowo: na początku XIX wieku wspomniano o dwunastu gildiach, które miały dziesięciu lub więcej członków; największy był cech krawców z 36 członkami. Niemniej jednak odegrały one ważną rolę w życiu gospodarczym: nie tylko regulowały czas trwania i treść szkolenia czeladniczego oraz zdawanie egzaminu czeladniczego, ale także regulowały napływ mistrzów rzemieślniczych, określały, które arcydzieło należy zaprezentować i interweniowały w wiele innych szczegółów życia handlowego. Chociaż miały one również zadania społeczne i charytatywne, takie jak utrzymywanie członków gildii i osób pozostających na ich utrzymaniu, które nie były w stanie pracować lub dotowanie pogrzebów, ich restrykcyjny charakter przeważał.

W rezultacie handel cechowy uległ stagnacji. Od XVI wieku podejmowano wielokrotne próby zreformowania systemu cechowego w Cesarstwie Niemieckim, jednak bez większych sukcesów. Dopiero w 1731 r. propozycje przedstawione przez cesarskie posiadłości w celu ulepszenia cechów rzemieślniczych przyniosły pewne korzystne innowacje: Przewidywały one między innymi powołanie głównych mistrzów cechowych, którzy mieli nadzorować cechy.

Od tego czasu cechy w Wiesbaden również podlegały urzędnikowi wyznaczonemu przez władcę. W Księstwie Nassau stara konstytucja cechowa została rozwiązana edyktem 19 maja 1819 roku, po tym jak francuskie Zgromadzenie Narodowe zakazało działalności cechów już w 1791 roku. Od tego momentu prawo do prowadzenia handlu zależało jedynie od tego, czy obywatel prowadzący handel cieszył się dobrą reputacją i posiadał licencję handlową, która musiała być odnawiana co roku. Oznaczało to, że zasady równości prawnej i wolnej konkurencji zostały uznane w życiu gospodarczym, a przedsiębiorstwa stały się niezależne od członkostwa w gildii.

Towarzyszyło temu wprowadzenie podatku handlowego, chociaż gildie pozostały wolnymi korporacjami. W 1881 r. Reichstag uznał cechy za instytucje prawa publicznego; przekazał im szkolenie czeladnicze i zatwierdził sponsorowanie instytucji społecznych, takich jak cechowe kasy chorych i uczelnie techniczne. Obowiązki te zostały ostatecznie uregulowane 26 lipca 1897 r. w ustawie o rzemiośle, która przewidywała również tworzenie izb rzemieślniczych.

Na przełomie wieków powstała izba odpowiedzialna za Wielkie Księstwo Hesji. W ten sposób stara konstytucja cechowa została ostatecznie zastąpiona nowoczesną formą organizacji rzemiosła.