W XIX wieku w Wiesbaden powstały również liczne stowarzyszenia żydowskie, z których wiele realizowało cele charytatywne i miało na celu złagodzenie konkretnych trudności ludności żydowskiej. Ponieważ ludność żydowska była wykluczona z publicznego systemu pomocy ubogim, organizacje charytatywne służyły jako sieć społeczna. Rok założenia najstarszego stowarzyszenia, bractwa pobożnego, nie jest znany. Do jego zadań należała opieka nad chorymi, wspieranie umierających i pomoc w pochówku. Pierwotnie należeli do niego także Żydzi z Biebrich, Schierstein i Bierstadt, którzy wraz z mieszkańcami Wiesbaden tworzyli wspólnotę cmentarną. Gdy ta rozpadła się, w 1847 r. rząd zezwolił na założenie stowarzyszenia pogrzebowego wyłącznie dla członków społeczności Wiesbaden. Założone w 1820 r. towarzystwo pogrzebowe (Abendgebet- oder Gutstiftgesellschaft für Krankenpflege) również mogło poszczycić się długą historią. W 1831 r. założono stowarzyszenie wspierające potrzebujących, z którego w 1847 r. wyłoniło się Izraelickie Stowarzyszenie Chorych Kobiet. Na sugestię Abrahama Geigera w 1835 r. założono Stowarzyszenie Chorych Mężczyzn, początkowo liczące 24 członków, w celu zapewnienia wzajemnego wsparcia w przypadku choroby; w 1837 r. połączyło się ono ze Stowarzyszeniem Modlitwy Wieczornej. W 1836 roku Abraham Geiger zainicjował stowarzyszenie na rzecz kultywowania śpiewu synagogalnego, które początkowo przestało istnieć po jego wyjeździe z Wiesbaden w 1838 roku. Nowy impuls dało założenie towarzystwa śpiewaczego z okazji 50. rocznicy bitwy pod Lipskiem w dniu 18 października 1863 r. Towarzystwo śpiewu synagogalnego, które powstało wkrótce potem, liczyło 25 członków, w tym dwóch młodych chrześcijan. Po długich staraniach, w 1855 r. społeczność żydowska uzyskała zgodę na założenie stowarzyszenia wspierającego nieszczęśliwych izraelickich kuracjuszy, którzy nie mogli przebywać w szpitalu miejskim. W ten sposób w 1871 r. powstało Izraelickie Stowarzyszenie Wsparcia, które w 1912 r. liczyło prawie 1000 członków.

Nawet po tym, jak Żydzi mogli stać się członkami "normalnych" stowarzyszeń obywatelskich w ostatniej ćwierci XIX wieku, stowarzyszenia wyznaniowe nadal istniały. "Stowarzyszenie Żydowskich Kobiet z Wiesbaden" było jednym z największych pod względem liczby członków i miało na celu promowanie istniejących organizacji charytatywnych, a także życia zawodowego żydowskich kobiet i dziewcząt. Izraelicki Fundusz Wsparcia Sierot, który został założony w 1885 r. przez rabina okręgowego dr Michaela Silbersteina, realizował cele charytatywne; od 1920 r. rozszerzył swoją działalność na całe byłe Księstwo Nassau. Stowarzyszenie na rzecz promocji rzemiosła wśród Żydów, założone w 1899 r., również działało na terenie całego Nassau. Dzięki darowiznom, stowarzyszenie na rzecz utworzenia izraelickiego szpitala i domu pielęgniarek mogło rozpocząć swoją praktyczną działalność w 1912 r. z domem z czterema pielęgniarkami. Przed pierwszą wojną światową założono "Jüdischer Wanderbund Blau-Weiß" (Niebiesko-Białe Żydowskie Stowarzyszenie Wędrowców), które wkrótce zorganizowało prawie jedną trzecią całej żydowskiej młodzieży w Wiesbaden. Kolejnymi organizacjami były "Deutsch-jüdische Wanderbund Kameraden" z 1927 r. i "Schwarze Fähnlein" z 1933 r., którym kierował Paul Mayer.

Po I wojnie światowej lokalne grupy "Reichsbund jüdischer Frontsoldaten" i "Zentralverein deutscher Staatsbürger jüdischen Glaubens" (Centralne Stowarzyszenie Niemieckich Obywateli Wiary Żydowskiej), które podjęły się zmniejszenia uprzedzeń wobec Żydów, pojawiły się z dużą liczbą członków. Jedynym żydowskim klubem ligowym piłki ręcznej w Niemczech był klub sportowy "Hakoah Wiesbaden" założony przez Sally Friedrich Großhut w 1926 roku. Z myślą o emigracji do Izraela, grupy syjonistyczne, takie jak żydowska ortodoksyjna organizacja młodzieżowa "Esra", a także "Brit Chaluzim Datiim" i lokalna grupa "Stowarzyszenia Syjonistycznego dla Niemiec" zyskały na popularności w latach trzydziestych XX wieku.

Po tym, jak żydowskie kluby zostały zdelegalizowane, a wszystkie inne kluby sportowe zostały podporządkowane przez narodowych socjalistów, Reichsbund Jüdischer Frontsoldaten oferował jedyną możliwość zorganizowanej aktywności sportowej w swojej sekcji sportowej "Schild" aż do Reichspogromnacht.