Mainzlı tüccarların 1841 yılında değişen trafik akışına karşı kendilerini savunmak amacıyla Biebrich'teki serbest limanı abluka altına almak için gerçekleştirdikleri sabotaj eylemi "Mainz Sis Çocuğu Şakası" olarak bilinir.

Köln ve Mainz arasında 1827'den beri düzenli buharlı gemi trafiği vardı. Ren gemileri su çekimi nedeniyle Main'de seyredemediğinden, Frankfurt am Main'e gidecek malların Mainz'de aktarılması gerekiyordu. Mallar gemi köprüsü üzerinden Kastel 'e getiriliyor ve oradan da başka bir yere taşınıyordu. Mainz'lı tüccarlar bu durumdan para kazanıyorlardı.

1831 yılında Ren eyaletleri Ren Seyrüsefer Kanunu'nu imzalayarak insanların ve malların Ren Nehri üzerinde serbest dolaşımı konusunda anlaştılar. Her komşu devlete, tüccarların mallarını gümrüksüz olarak geçici olarak depolayabilecekleri bir serbest liman kurma hakkı verildi. Nassau Dükalığı ve Hessen Büyük Dükalığı ortak imzacılardı. 1831 yılında Nassau Dükalığı, Ren Nehri'nin sağ kıyısındaki Biebrich 'i serbest liman ilan etti. Biebrich'te Ren Nehri kıyısında bir rıhtım duvarının inşa edilmesiyle Biebrich limanının temelleri atılmış oldu.

1840 yılında Frankfurt'tan Wiesbaden'e uzanan Taunus demiryolu tamamlandı. Demiryolunun, Ren nehrinin Biebrich kıyısındaki Curve istasyonunda bir şubesi vardı. Bu şube hattı Biebrich'teki malların taşınmasını Frankfurtlu tüccarlar için ilginç hale getirdi, çünkü Mainz üzerinden yapılan aktarmaları ve dolayısıyla maliyetleri azalttı.

Ancak Mainz'lı tüccarlar geleneksel gelir kaynaklarından mahrum kalmak istemiyorlardı. Darmstadt'taki Büyük Dükalık hükümetine defalarca yapılan başvurular başarısız oldu, çünkü yeni trafik durumu Ren Navigasyon Yasası nedeniyle tamamen yasaldı. Bu nedenle meseleyi kendi ellerine almaya ve tüm gemi trafiğini Mainz'a geri yönlendirmek için Biebrich'teki limana erişimi engellemeye karar verdiler.

Mannheim'da 70 ila 100 Neckar mavnası kiraladılar ve bunları 50.000 yüz ağırlık (yaklaşık 2.500 ton) taş ocağı kumtaşı ile yüklettiler. Yük, 28 Şubat'ı 1 Mart 1841'e bağlayan gece, Biebrich açıklarındaki iki Ren adası arasından nehre döküldü. Bu olay Ren Nehri'nin Petersaue Ren adasının ucu ile "Biebricher Wörth" (bugün Rettbergsaue Ren adasının bir parçası) arasındaki kuzey seyrüsefer kanalını geçilmez hale getirdi. O andan itibaren gemiler sadece Ren nehrinin güney kolunda seyredebiliyordu. Bir kez daha yüklerini Mainz'da boşaltmak zorunda kaldılar. Buradan at arabalarıyla Ren köprüsü üzerinden Kastel'e ve oradaki Taunus tren istasyonundan Frankfurt'a taşınıyorlardı. Mainz'dan Ren nehri boyunca doğrudan bir demiryolu bağlantısı henüz mevcut değildi.

Ren nehri üzerinde serbest seyrüseferi engelleyen bu yasadışı eylem, Nassau Eyalet Bakanlığı'nın Darmstadt'taki Grand Dükalık Hükümeti'ne bir protesto göndererek engelin derhal kaldırılmasını talep etmesine yol açtı. Darmstadt Belediye Başkanı Karl du Thil'in bu talebi reddetmesi üzerine Dükalık Bakanlığı Frankfurt am Main'daki Federal Meclis'e resmi bir protesto başvurusunda bulundu. Bunun üzerine Hessen Grandükü Ludwig II en azından bir geçidin temizlenmesini emretti.

Taş duvar 18 Mart'ta açıldı. Üç ay sonra, Mainz garnizonundan Avusturyalı ve Prusyalı askerlerin yardımıyla büyük ölçüde yıkıldı. Ancak son kalıntılar 1844 yılına kadar nehirde kaldı.

Mainz Sis Çocuğu'nun Şakası edebiyata bile girmiştir. Heinrich Heine 1844 yılında "Deutschland" adlı eserinde "Ren Baba "ya olayı bizzat anlattırmıştır. Bir Kış Masalı" 1844'te:

"Biberich'te taş yuttum,

Gerçekten, tadı güzel değildi!

Ama midemde daha ağırdı

Niklas Becker'in dizeleri."