Poważna epidemia świerzbu w kilku szkołach podstawowych w 1894 r. skłoniła do utworzenia szkolnej służby medycznej, którą w dużej mierze kierowali Friedrich (Fritz) Kalle i Friedrich Cuntz. W dniu 9 stycznia 1896 r. magistrat podjął decyzję o zatrudnieniu czterech lekarzy szkolnych w niepełnym wymiarze godzin dla szkół podstawowych i średnich, a w 1897 r. wprowadził egzaminy wstępne do szkół, regularne wizyty lekarzy w szkołach z godzinami konsultacji, monitorowanie higieny szkolnej i wreszcie rozszerzenie seryjnych egzaminów na 3, 5 i 8 klas, w tym dokumentację. Współpraca z fizykiem okręgowym, deputacją szkolną i szkołami została uregulowana pod względem proceduralnym.

Już w 1898 r. pozytywny raport komisji Ministerstwa Edukacji wykazał wymierne zmiany i zalecił procedurę Wiesbaden jako model. Do 1914 r. służba rozrosła się do dziewięciu lekarzy. Wojna i okres powojenny pogorszyły sytuację uczniów i szkół. W 1929 r. dziewięciu lekarzy szkolnych zatrudnionych w niepełnym wymiarze godzin zastąpiono dwoma lekarzami pełnoetatowymi, których wspierało pięć pielęgniarek szkolnych.

Po 1933 r. usługi zostały jeszcze bardziej ograniczone. Zmniejszeniu liczby badań do 25% towarzyszyło usunięcie lekarzy szkolnych z komisji szkolnej i podporządkowanie ich urzędnikowi ds. zdrowia publicznego w nowo utworzonych organach ds. zdrowia. Lekarze szkolni musieli podlegać lekarzom HJ. Główny nacisk położono na zdrowie dziedziczne i usunięcie żydowskich dzieci z systemu szkół publicznych.

Po wojnie dopiero w latach 1950/51 szkolna służba medyczna osiągnęła prawie taki sam poziom jak przed 1933 r. Dopiero w 1979 r. w całym kraju wprowadzono "wytyczne robocze dotyczące badań i dokumentacji medycznej młodzieży". Od kilku lat służba medyczna dla młodzieży i służba stomatologiczna dla młodzieży są połączone w wydziale zdrowia publicznego. Roczne raporty dla magistratu przyciągają zainteresowanie opinii publicznej.