Heidenmauer w centrum Wiesbaden biegnie przez 520 m od rogu ulic Schulberg i Hirschgraben z północnego zachodu na południowy wschód do kościoła targowego na Schlossplatz, z zakrętem na wysokości Langgasse, i jest jedynym widocznym rzymskim zabytkiem w mieście, z którego dwa krótkie odcinki o długości około 50 m po obu stronach Römertor zachowały się nad ziemią.

Mur był postrzegany przez starszych badaczy w związku z rozbudową przyczółka w Moguncji za panowania cesarza zachodniorzymskiego Walentyniana I (Flavius Valentinianus 321-17 listopada 375, cesarz 364-375). Jako struktura wojskowa, była interpretowana z jednej strony jako mur zaporowy, przy czym zakładano, że nie można go ominąć ze względu na częściowo podmokły teren, az drugiej strony zakładano, że obejście było możliwe w każdym przypadku, więc interpretowano ją jako część dużej fortyfikacji, której nie można było już ukończyć.

Około dziesięć lat temu architekt z Wiesbaden Martin Lauth opracował teorię, że Heidenmauer był częścią akweduktu, który kierował słodką wodę z Taunus do miasta. Zlecił analizę 14C próbek drewna odzyskanych z zaprawy w Leibniz Laboratory for Age Determination and Isotope Research na Christian-Albrechts-Universität Kiel, która dała skalibrowany wiek 214-344 AD w zakresie 2σ, tj. z 95,4% prawdopodobieństwem część ściany, z której pobrano próbkę, jest starsza niż Valentinian. Wiadomo, że Heidenmauer został zbudowany na nieokreślenie starszym murze, ale pierwsze naukowe datowanie Heidenmauer jest znaczącym nowym wynikiem. Argument Lautha opiera się na całkowicie logicznych możliwościach i próbuje uzasadnić swoje podstawowe założenie, że Heidenmauer = akwedukt z licznymi przykładami. Śledzi zaopatrzenie w wodę Nassau w XIX wieku teoretycznie w literaturze i praktycznie w lasach wokół Wiesbaden, zakładając, że książęta Nassau wykorzystali istniejące rzymskie lub późnoantyczne kanały wodne, a tym samym zniszczyli istniejące pozostałości. Zgodnie z tym założeniem, inne obiekty na Schulbergu, które były wymagane ze względów inżynierii wodnej, musiały zostać zniszczone przez budowę bunkra w XX wieku.

W obecnej sytuacji należy stwierdzić, że żadna z trzech teorii nie ma wystarczających dowodów archeologicznych. Margot Klee niedawno (2014) kontynuowała postrzeganie Heidenmauer w kontekście wojskowym.