Pożar miasta niszczy dużą część konstrukcji budynku, a drugi pożar w 1561 roku powoduje podobnie niszczycielskie szkody.

Wraz z mianowaniem "uczonego" dyrektora szkoły 1 stycznia zostaje założona szkoła łacińska, która funkcjonuje jako szkoła przygotowawcza do gimnazjum w Idstein. W 1844 r. przekształca się ona w dzisiejszą Diltheyschule.

1 stycznia Wolf Denthener, znany jako Evander, zostaje mianowany pastorem ewangelicko-luterańskim w Wiesbaden, wprowadzając tym samym reformację.

Na Neroberg zasadzono winnicę. Od 1900 roku winnica Neroberg jest własnością miasta. Od października 2005 roku jest zarządzana przez Hessian State Wine Estates Kloster Eberbach.

W trakcie wojen chłopskich mieszkańcy Wiesbaden również domagali się przyznania wolności i praw siłą zbrojną. Jednak ich powstanie zakończyło się niepowodzeniem; utracili oni również swoje poprzednie przywileje, które zostały im ponownie przyznane dopiero w 1566 roku.

Hrabia Gerlach von Nassau i jego synowie założyli szpital w Wiesbaden, aby zapewnić zakwaterowanie i wyżywienie chorym, opiekę nad ubogimi i osobami starszymi. Istniał on do 1879 roku.

Gofryet Josib i jego rodzina to pierwsi żydowscy mieszkańcy Wiesbaden.

Cesarz Ludwik Bawarski wydaje pierwszy przywilej monetarny dla Nassau; jednak zachowało się tylko kilka monet wybitych w Wiesbaden.

Król Adolf z Nassau zakłada klasztor Klarenthal, który służy również jako miejsce pochówku hrabiów Nassau z linii Walram przez trzy pokolenia.

Arcybiskup Moguncji każe spalić cesarskie miasto Wiesbaden; zakłada się, że zostało ono podniesione do rangi miasta cesarskiego około 1232 roku. Wiesbaden może tylko stopniowo podnosić się po tym zniszczeniu.

Hrabiowie Nassau posiadają suwerenne prawa w Wiesbaden i okolicach.

Einhard, biograf Karola Wielkiego, wspomina o "wisabada"; jest to najwcześniejsza zachowana tradycja nazwy Wiesbaden.

W Wiesbaden zostaje założony frankoński dwór królewski.

Frankowie wyparli Alemanów; istnieją dowody na istnienie frankijskiego cmentarza na dolnej Dotzheimer Straße w VI wieku.

W trakcie wzmacniania granicy na Renie przed plemionami germańskimi rozpoczyna się budowa muru miejskiego ("Heidenmauer"); nieco później Alemanni przejmują ochronę obszaru Wiesbaden jako federaci.

Podczas inwazji Alemanów duża część rzymskiej osady została zniszczona, o czym świadczą znaleziska archeologiczne.

Pierwsza wzmianka o rzymskiej osadzie jako "Aquae Mattiacorum".

Fort na "Heidenbergu" został rozbudowany i ufortyfikowany w kamieniu po tym, jak został zniszczony przez pożar podczas zawieruchy Roku Czterech Cesarzy 69 i początkowo zastąpiony jedynie fortem ziemnym.

Pliniusz Starszy wspomina o gorących źródłach w swojej "Naturalis historia" i tym samym dostarcza pierwszej znanej literackiej wzmianki o Wiesbaden.

Pierwszy fort ziemny na "Heidenberg" jest udokumentowany znaleziskami archeologicznymi, po których nastąpiła budowa rzymskich łaźni termalnych.