Το πανδοχείο "Adolph's Höhe" άνοιξε το 1856 και πήρε το όνομά του από τον δούκα Adolph zu Nassau. Βρισκόταν στο Biebricher Chaussee, το οποίο συνέδεε το Wiesbaden και το Biebrich για αιώνες. Μετά τη μεταφορά της κατοικίας στο Biebrich το 1744, ο επαρχιακός δρόμος επεκτάθηκε μεταξύ 1749 και 1752 για να γίνει η "Neue Mosbacher Straße" και το 1808 για να γίνει η Chaussee (σήμερα Biebricher Allee). Με το τέλος του Δουκάτου του Νασσάου το 1866, το όριο της περιφέρειας στην Adolfshöhe έγινε το όριο της πόλης μεταξύ Wiesbaden και Biebrich. Οι πρώτες βίλες χτίστηκαν στο λόφο γύρω στο 1870. Από το 1889, δημιουργήθηκε μια συγκοινωνιακή σύνδεση με ατμοκίνητο τραμ και ηλεκτροδοτήθηκε το 1900.

Στη συνέχεια, η περιοχή της βίλας στο Adolfshöhe επεκτάθηκε περαιτέρω και εξακολουθεί να παρουσιάζεται σήμερα ως ένα συνεκτικό σύνολο. Χτίστηκε το 1905/06 σε στυλ εξοχικής κατοικίας, βασισμένο στο λεγόμενο στυλ του Darmstadt, όπως εκπροσωπήθηκε από τους αρχιτέκτονες Friedrich Pützer και Heinrich Metzendorf, για παράδειγμα. Ο πύργος νερού ύψους 42 μέτρων (1897), ο σιδηροδρομικός σταθμός Landesdenkmal (1907), το Nassauische Landesdenkmal και το κτίριο της κάβας αφρωδών οίνων Henkell & Co. (1909) ήταν εξέχοντα κτίρια στην Adolfshöhe. Από τα τέλη του 1929, η Gemeinnützige Aktiengesellschaft für Angestelltenheimstätten (Gagfah) έχτισε μικρές ιδιόκτητες κατοικίες σε ένα οικόπεδο. Από τα μέσα της δεκαετίας του 1950, μια μεγάλη περιοχή στα ανατολικά του δρόμου μεταξύ του πύργου νερού και του λεγόμενου Zweite Ring αναπτύχθηκε με μονοκατοικίες και πολυκατοικίες. Δημιουργήθηκε μια νέα συνοικία με επίκεντρο την εκκλησία Heilig-Geist-Kirche, που χτίστηκε σύμφωνα με σχέδια του αρχιτέκτονα Herbert Rimpl.