Ως συμπλήρωμα των υφιστάμενων δημόσιων ιδρυμάτων για τη φροντίδα των φτωχών, τα αδέλφια Ελίζαμπεθ και Φίλιπ Ζίμερμαν συνεισέφεραν από 1.000 γκιούλντερ το 1852 για την ίδρυση του "οίκου φροντίδας ηλικιωμένων", ο οποίος αρχικά αποτελούνταν από ένα μόνο ενοικιαζόμενο δωμάτιο.

Οι δωρεές των πολιτών του Βισμπάντεν επέτρεψαν σύντομα τη μετακόμιση σε ένα διαμέρισμα στην Adlerstraße, το οποίο παρείχε στέγη σε τέσσερις ηλικιωμένες γυναίκες. Όταν το 1856 ενεπλάκη και η πόλη του Βισμπάντεν, το "Zimmermann'sche Stiftung" μπόρεσε να ανεγείρει το δικό του κτίριο στην Dotzheimer Straße στο ύψος της Zimmermannstraße, το οποίο πήρε το όνομά του από τους ιδρυτές του ιδρύματος, παρέχοντας αρχικά στέγη για 24 άτομα και, μετά από μια επέκταση (1869), για 40 άνδρες και γυναίκες.

Η ανάπτυξη της πόλης οδήγησε σε τέτοια αύξηση της αξίας του ακινήτου, ώστε η πώλησή του επέτρεψε την ανέγερση ενός νέου σπιτιού για 80 κατοίκους, που σήμερα ονομάζεται "Pfründner". Το ίδρυμα αυτό, που χτίστηκε από τον αρχιτέκτονα Alfred Schellenberg και εγκαινιάστηκε το 1893, βρισκόταν στην οδό Schiersteiner Straße 38.

Στο ίδρυμα γίνονταν δεκτοί άνδρες και γυναίκες που έπρεπε να είναι τουλάχιστον πενήντα ετών- καθώς δεν υπήρχε προσωπικό για τη φροντίδα τους, εκτός από τον επιστάτη και τη σύζυγό του, οι γυναίκες φρόντιζαν την κουζίνα και το πλυντήριο, ενώ οι άνδρες έπρεπε να φροντίζουν τα φρούτα και τα λαχανικά στον μεγάλο κήπο. Αυτή η εργοθεραπεία και οι αυστηροί κανόνες του σπιτιού είχαν επίσης ως στόχο να διασφαλίσουν την πειθαρχία, καθώς πολλοί από τους ενοίκους του οίκου θεωρούνταν "κακά στοιχεία" που είχαν προκαλέσει την κατάστασή τους με την "άτακτη διαβίωση". Ο επικεφαλής του οίκου, γνωστός ως "επιθεωρητής", και η σύζυγός του είχαν ως εκ τούτου εντολή να ασκούν "αναπόφευκτη αυστηρότητα". Λόγω της έλλειψης νοσηλευτικού προσωπικού, οι άρρωστοι μεταφέρονταν στο δημοτικό νοσοκομείο.

Χάρη σε περαιτέρω δωρεές από τους πολίτες του Βισμπάντεν και τη δέσμευση της πόλης, το Ίδρυμα Zimmermann μπόρεσε να συγκεντρώσει σημαντικά περιουσιακά στοιχεία. Ο βιβλιοπώλης Christian Wilhelm Kreidel, του οποίου το κτήμα στην Walkmühlstraße έδωσε το έναυσμα για το "Ίδρυμα Kreidel", αξίζει να αναφερθεί ιδιαιτέρως ως δωρητής.

Σύμφωνα με τη διαθήκη του διαθέτη, το νεόκτιστο ίδρυμα παρείχε στέγη σε "μορφωμένους αλλά λιγότερο εύπορους ηλικιωμένους". Το "Karoline-Sabine-Stift", το οποίο προήλθε από την κληρονομιά του Rudolf Julius Mathias Ganzenmüller, προοριζόταν επίσης για μορφωμένους ανθρώπους και βρισκόταν στην Stiftstraße.

Μια σημαντική δωρεά προήλθε επίσης από την Theodore von Knoop, η οποία χρηματοδότησε το "Theodorenhaus" στο Eppenhain στη μνήμη του αποθανόντος γιου της. Χρησίμευε ως καλοκαιρινό καταφύγιο για φτωχές μοδίστρες. Όλες αυτές οι εγκαταστάσεις ενσωματώθηκαν στο Ίδρυμα Zimmermann.

Το 1914, η αξία των κτιρίων του Zimmermannstiftung και της επίπλωσής τους υπολογιζόταν σε 340.000 μάρκα, ενώ σε αυτήν προστέθηκαν έγγραφα αξίας 184.000 μάρκων. Το εθελοντικό διοικητικό συμβούλιο κατάφερε να οδηγήσει τα περιουσιακά στοιχεία κατά τη διάρκεια του πολέμου και της μεταπολεμικής περιόδου σε μεγάλο βαθμό αλώβητα.

Αμέσως μετά την ανάληψη της εξουσίας, οι εθνικοσοσιαλιστές "εξίσωσαν" το Διοικητικό Συμβούλιο, εισήγαγαν την αρχή του Φύρερ και απομάκρυναν από τη διοίκηση άτομα που δεν τους άρεσαν. Αργότερα, οι Εβραίοι δεν επιτρεπόταν πλέον να γίνονται δεκτοί στα σπίτια.

Το νέο διοικητικό συμβούλιο που εγκαταστάθηκε αμέσως μετά τον πόλεμο βρήκε μόνο υπολείμματα των προηγούμενων περιουσιακών στοιχείων. Το ίδρυμα στην Walkmühlstraße βομβαρδίστηκε σχεδόν ολοκληρωτικά. Το "Theodorenhaus" είχε πωληθεί και τα έσοδα, καθώς και τα πρώην μετρητά και τα περιουσιακά στοιχεία σε κινητές αξίες, είχαν επενδυθεί σε πολεμικά ομόλογα και χαρτονομίσματα του Ράιχ, τα οποία είχαν πλέον χάσει την αξία τους.

Το 1972, η πόλη του Βισμπάντεν ανέλαβε τα τρία σπίτια, η αξία των οποίων υπολογιζόταν τότε σε περισσότερα από 3 εκατομμύρια μάρκα, προκειμένου να τα συνεχίσει στο πνεύμα των ιδρυτών τους. Στο πλαίσιο του προγράμματος κοινωνικής στέγασης, το 1979 κατασκευάστηκαν διαμερίσματα στο χώρο του πρώην κήπου δίπλα στην οικία Schiersteiner Straße στην οδό Wolfram-von-Eschenbach-Straße, τα οποία ενοικιάζονται σε ηλικιωμένους σε κοινωνική βάση.

Το 1986 κατεδαφίστηκε το κτίριο που είχε ανεγερθεί από τον Alfred Schellenberg το 1893 και ανεγέρθηκε μια επέκταση. Το συγκρότημα κατοικιών Zimmermannstift, το οποίο ανήκει στην Gemeinnützige Wohnungsgesellschaft der Stadt Wiesbaden, περιλαμβάνει σήμερα 123 διαμερίσματα. Το κτίριο Kreidelstiftung ανοικοδομήθηκε αμέσως μετά το τέλος του πολέμου, αλλά αργότερα πωλήθηκε. Το κτίριο στην Stiftstraße 11 ανήκει σήμερα στο δημοτικό "WIM Liegenschaftsfonds". Τα διαμερίσματα κατανέμονται σύμφωνα με τον δείκτη ενοικίου.