19. yüzyılın sonuna kadar yaşlı ve sakat insanların bakımı öncelikle aile üyelerinin sorumluluğundaydı. Torunları ya da akrabaları olmayanlar manastır topluluklarına, hatta hastanelere ve darülacezelere girebiliyordu. Yoksul insanlar fakirhanelere ya da çalışma evlerine yerleştiriliyordu. 19'uncu yüzyılın ortalarından itibaren çeşitli mezhepsel ve özel dernek ve vakıflar mağdurların bakımını üstlendi. Özel vakıflar yaşlı bakımının gelişmesinde belirleyici bir rol oynadı; bu vakıflar genellikle bekar kadınlara yönelikti.

Wiesbaden'de yaşlılar için özel bakım sağlayan ilk kurum 1852 yılında kurulan Zimmermann Vakfı'dır. Elise ve Philipp Zimmermann kardeşlerin her biri 1.000 fl bağışta bulunmuş ve bu amaçla bir odanın döşenmesini sağlamıştır. Biebrich'teki Katharinenstift huzur ve bakımevi de bir vakıf aracılığıyla kurulmuştur. Katharina Schneider, kızı Louise'e, ölümünden sonra ailesinin mirasını sosyal amaçlar için kullanması talimatını verdi. Bunun sonucunda, 1893 yılında eski konserve fabrikası "Am Schlosspark "ta bir iş sonrası evi açıldı ve bu ev 1901 yılında EVIM 'e (Ev. Verein für Innere Mission in Hessen und Nassau) devredilerek "Katharinenstift" adını aldı.

Bir diğer vakıf ise 1890 yılında vasiyetinde "Versorgungshaus für alte Leute" (yaşlılar için bakım evi) adını veren yayıncı Christian Wilhelm Kreidel tarafından kurulmuştur. Bir diğer tanınmış hayırsever de Eugenia ➞ Kreitz idi. Kreitz, 1908 yılında villasını, müştemilatı ve bahçesiyle birlikte Biebrich'teki Katolik Sacred Heart cemaatine, yaşlı hanımlar için bir bakımevi (şimdiki adıyla "Sacred Heart Home") kurulması amacıyla bağışlamıştır. 1910 yılı civarında Paulinenstift, ➞ Hospiz zum heiligen Geist ve Katolik Brüderhaus da bakıma muhtaç yaşlılara bakıyordu. Mainzer Landstraße'deki (1893-97 yıllarında inşa edilen) 120 kişi kapasiteli belediye yoksul işçi evi de özel bakıma ihtiyaç duymayan sakatların yanı sıra genç işsizleri ve evsizleri barındırıyordu.

20. yüzyılda ortalama yaşam süresinin artması ve sosyal değişimler, ek bakım tesislerinin kurulmasını gerekli kılmıştır. Örneğin, birkaç neslin aynı çatı altında yaşadığı ailelerin sayısı azalmış ve giderek daha fazla yaşlı insan yalnız yaşamaya başlamıştır.

1921 yılında Wiesbaden şehri tarafından desteklenen ilk huzurevi kapılarını açtı. Eski otel ve hamam ➞ Schützenhof, "her iki cinsiyetten de maddi durumu iyi olmayan veya daha az iyi durumda olan bekar insanlar" için konaklama imkanı sağlıyordu. Schützenhof'taki konaklama yeri 1927 yılının başında tadilat çalışmaları nedeniyle tekrar kapatıldı, ancak 1928 yılında 92 kişinin konakladığı ➞ Dietenmühle'de başka bir ev oluşturuldu. 1923 yılında Nassauische Blindenfürsorge e.V., bekar körler için yaşlıların da yaşadığı bir ev kurdu. Diğer belediye tesisleri arasında Schwarzenbergstraße'deki bir ev ve Biebrich belediye hastanesinin reviri yer alıyordu.

1930'ların ortalarında, kilise örgütleri ya da sosyal yardım dernekleri tarafından işletilen ve şehirden mali destek alan özel evler, yaşlıların bakımının büyük bölümünü sağlıyordu. 1936 yılında Wiesbaden ve çevresindeki evlerde 561 "yardıma muhtaç kişi" yaşıyordu.

1938'de Breslauer Straße'deki 1888 tarihli Biebrich hastanesi bir huzurevine ve kronik hastalar için bir eve dönüştürüldü (şimdi Toni-Sender-Haus). Aynı zamanda EVIM, 1853'ten beri "ahlaki açıdan ihmal edilmiş çocuklar" için bir Protestan kurtarma merkezi olan Ludwig-Eibach-Haus'ta 50 yataklı bir huzurevi açtı. 1939 ve 1956 yılları arasında sakinlerin sayısı 84'e yükseldi ve talep özellikle savaş yıllarında yüksekti.

İkinci Dünya Savaşı'ndan sonra yaşanan konut sıkıntısı, bekar kadınların sayısının artması ve gençlerin yaşlılarla birlikte yaşama isteğinin azalması, yurtlara olan talebin daha da artmasına neden oldu. Özel evler ve vakıflar bu durumu düzeltmeye çalışmıştır. Mevcut binalar sınırlı mali kaynaklarla huzur ve bakım evlerine dönüştürüldü. 1949 yılında, ➞ Antoniusheim'ın yerinde de bir huzurevi inşa edildi. 1964 yılından itibaren burada yaşlılar için bir merkez inşa edilmesi planlandı ve ilk inşaat aşaması 1970 yılında açıldı. Yine 1949 yılında Alwinenstraße 22 adresinde on tek kişilik ve dört çift kişilik odasıyla "von Zedlitz-Heim" açıldı. Ev, artık kapasitesinin altında kullanıldığı ve tadilata ihtiyaç duyduğu için 1979 yılında kapatılmak zorunda kalmıştır.

1950'lerin sonunda yeni bir meslek olan geriatri hemşireliği oluşturuldu. Hessen'de ilk eğitim kursları 1958 yılında Darmstadt'ta düzenlenirken, Wiesbaden'deki ilk kurs Mayıs 1964'te Kohlheck'teki Lorenz-Werthmann-Heim'de on bir kadınla başladı.

Wiesbaden'in kendine özgü nüfus yapısı, yaşlılar için uygun konut eksikliğini daha da arttırmıştır. 1960'larda yaşlıların nüfus içindeki oranı Federal Almanya Cumhuriyeti ortalamasının çok üzerindeydi ve 1966'da bu oran %15,3'e ulaşmıştı. Bu nedenle 1960'larda Wiesbaden şehri, yaşlılar için huzurevleri ve apartman daireleri inşa etmeyi sosyal politikasının önceliği olarak ilan etti. Özel ve kilise tarafından işletilen kuruluşlar da başka huzur ve bakım evleri kurdu. Örneğin EVIM, 1961 ve 1964 yıllarında Geisberg 'de 104 kişilik bir huzurevi inşa etti.

Yeni yaşam ve bakım biçimleri ortaya çıktı: 1965'te Wiesbaden'de yaşlılar için on gündüz bakım merkezi vardı (iki belediye ve bağımsız kuruluşlar tarafından işletilen sekiz gündüz bakım merkezi), 1976'nın sonunda bu sayı 39'a ulaştı (beşi belediye). 1968 yılında Wiesbaden'de yaşlılar için uygun ilk konutlar inşa edilmiştir. 1969 yılında yeni Klarenthal bölgesinde yaşlılar için 155 daire daha inşa edildi ve aynı yıl Langendellschlag'da 1966 yılından beri inşaatı devam eden "Feierabendhaus Simeonhaus Wiesbaden" tamamlandı.

1970'lerin ortalarında Wiesbaden'deki huzur ve bakım evlerinde yaklaşık 1.200 yer vardı, ancak yine de uzun bekleme listeleri vardı. Takip eden 20 yıl içinde bir değişim yaşandı: huzurevlerindeki birçok yer bakımevlerine dönüştürüldü, çünkü daha fazla insan sadece yaşlılıkta ve ciddi hastalıklar karşısında huzurevlerine geliyordu ve bakım koğuşları kuruldu. Bu huzurevlerinden biri 1984 yılında Kapellenstraße'deki eski göz hastanesi binasında kapılarını açtı.

1990'ların başında Wiesbaden, hem yaşlılar için uygun daireler hem de huzur ve bakım evlerinde yer sunan tesislerin hakimiyetindeydi. Toplam 4.591 yerin 2.400'ü bu çok birimli evlerde bulunuyordu. Bunlar arasında Gemeinschaft Deutsche Altenhilfe'nin (GDA) 1984 yılında açılan ve sakinlerinin 1, 2 veya 3 odalı dairelerde mümkün olduğunca bağımsız yaşayabildiği "Hilda-Stift" de bulunmaktadır.

2015 yılında Wiesbaden'de 2.000'in üzerinde kontenjana sahip, çeşitli işletmecilere ve büyüklüklere sahip yaklaşık 30 huzur ve bakım evi bulunmaktaydı. İşletmeciler arasında belediye ve özel şirketlerin yanı sıra Caritas Altenwohn- und Pflegegesellschaft, EVIM, ➞ Arbeiterwohlfahrt, Alman Kızıl Haçı ve Nassauische Blindenfürsorge gibi hayırsever kuruluşlar da bulunmaktadır. Katharinenstift ve Herz-Jesu-Heim gibi bugün hala varlığını sürdüren bazı huzur ve bakım evlerinin geçmişi 1900'lü yıllardaki özel vakıflara kadar uzanmaktadır.