W 1736 r. pastor Egidius Günther Hellmund zbudował obiekt handlowy na łące poza miastem. Od tego czasu rzemieślnicy z branży tekstylnej i obróbki żelaza, którzy wcześniej korzystali ze specjalistycznych młynów poza miastem, mogli płacić za korzystanie z młyna do filcowania tkanin wełnianych, młyna do szlifowania i polerowania (np. żelaza) oraz młyna do tłoczenia konopi do łamania łodyg lnu. Gościom uzdrowiska zaoferowano możliwość obejrzenia tych trzech technologii młynarskich, które były wprawiane w ruch przez jedno koło wodne.

Po śmierci Hellmunda działał tylko młyn konopny, nawet po tym, jak zniszczenia wojenne w 1797 roku spowodowały konieczność budowy nowego młyna. Ponadto powstał biały młyn garbarski do obróbki skór zwierzęcych przy użyciu soli. W 1808 r. otwarto gospodę jako nowe przedsiębiorstwo handlowe. W 1811 r. wdowa Lenzhahner nabyła młyn i założyła salę taneczną, ale nadal prowadziła młyn konopny. Karl Lenzhahner spróbował ponownie w 1832 r. z młynem i garbarnią, które wydzierżawił. Wkrótce potem brak wody, również spowodowany przez miejskie zaopatrzenie w wodę pitną, ograniczył działalność młyna.

Alternatywne zastosowanie znaleziono, gdy Adalbert Steinkauler założył tam browar w 1862 roku, który został przeniesiony do braci Esch z Dortmundu w 1867 roku. Ze względu na brak wody, napęd został zastąpiony silnikiem parowym w 1874 roku. Po I wojnie światowej Walkmühle stało się centrum farbiarstwa, pralni i pralni chemicznej.

Zabytek przemysłowy Walkmühle jest własnością miasta od 1966 roku, które udostępniło go artystom, architektom i rzemieślnikom w zamian za chęć jego częściowej renowacji. Propozycje dalszego wykorzystania zniszczonych budynków zostały przedstawione przez podmioty prywatne i miejskie, a także przez Stowarzyszenie Artystów Walk mühle, które istnieje od 2005 roku. Opowiada się ono za wykorzystaniem budynku jako centrum kulturalnego, w którym artyści mogą mieszkać, pracować i wystawiać swoje prace. Dwie nazwy ulic "Walkmühlstraße" i "Walkmühltalanlagen" w obszarze Kesselbach niedaleko Aarstraße przypominają Walkmühle.