Hellmund, Egidius Günther

Pastor protestancki

Urodzony: 06.08.1678 w Nordhausen

Zmarł: 06.02.1749 w Wiesbaden

Hellmund studiował teologię w Jenie i Halle od 1696 r., gdzie zwrócił się ku pietyzmowi pod wpływem Augusta Hermanna Francke (1663-1727). Od 1700 r. był kaznodzieją polowym w południowych Niemczech, w 1707 r. został proboszczem w Berka/Werra, w 1708 r. pastorem w Daaden (Westerwald), a w latach 1711-21 w Wetzlar (przerwane w 1713/14 r. zwolnieniem z urzędu z powodu naruszenia zakazu konwentykli, tj. zakazu pozakościelnych spotkań religijnych).

Jego nominacja na pastora, nadwornego kaznodzieję i inspektora w Wiesbaden w 1721 r. dała mu możliwość prowadzenia szeroko zakrojonej popularnej działalności kościelnej w sensie pietystycznym, np. poprzez założenie sierocińca z kształceniem nauczycieli, opiekę nad ubogimi i promowanie szpitala, przy czym w swoich decyzjach kierował się także boskimi omenami ("łaską przyzywającą"). W 1724 r., w trosce o (często nieślubne) sieroty, przyjął tytuł hrabiego Palatynatu, co umożliwiło mu ogłoszenie małżeństwa. Dochody z tartaku, który założył w 1736 r., zostały wykorzystane na wsparcie sierocińca.

Pietyzm Hellmunda, podobnie jak superintendenta generalnego Idstein i Usingen Johanna Christiana Lange (1669-1756), łączył łagodną ortodoksję luterańską z aktywną pobożnością ("słuchanie i czynienie słowa Bożego"), ale już z cechami oświeceniowymi (subiektywizm). H. starał się również stworzyć popularny, pietystyczny wizerunek Lutra ("Das Leben des Mannes Gottes Martin Luther", 1730; "Lutherus purificatus", 1730) i jedności chrześcijan wszystkich wyznań ("Der Enthusiast und Syncretist", 1720).

Ulica w Wiesbaden nosi imię Hellmunda.