Το 1736, ο πάστορας Egidius Günther Hellmund έχτισε μια εμπορική εγκατάσταση σε ένα λιβάδι έξω από την πόλη. Από τότε, οι τεχνίτες από τους τομείς της κλωστοϋφαντουργίας και της επεξεργασίας σιδήρου, οι οποίοι προηγουμένως χρησιμοποιούσαν εξειδικευμένους μύλους εκτός της πόλης, μπορούσαν να πληρώνουν για να χρησιμοποιούν τον μύλο που είχε εγκατασταθεί εδώ για το πλέξιμο μάλλινων υφασμάτων, τον μύλο λείανσης και στίλβωσης (π.χ. για σίδερα) και τον μύλο σφράγισης κάνναβης για το σπάσιμο των στελεχών του λιναριού. Οι επισκέπτες της λουτρόπολης είχαν την ευκαιρία να δουν αυτές τις τρεις τεχνολογίες μύλων, οι οποίες τέθηκαν σε κίνηση από έναν και μόνο υδραυλικό τροχό.

Μετά το θάνατο του Hellmund, μόνο ο μύλος κάνναβης παρέμεινε σε λειτουργία, ακόμη και μετά τις πολεμικές ζημιές του 1797 που κατέστησαν αναγκαία την κατασκευή νέου μύλου. Επιπλέον, δημιουργήθηκε ένας λευκός βυρσοδέψης για την επεξεργασία των δερμάτων των ζώων με τη χρήση αλατιού. Το 1808 άνοιξε ένα πανδοχείο ως νέα εμπορική επιχείρηση. Το 1811, η χήρα Lenzhahner απέκτησε τον μύλο και δημιούργησε μια αίθουσα χορού, αλλά συνέχισε να λειτουργεί τον μύλο κάνναβης. Ο Karl Lenzhahner προσπάθησε και πάλι το 1832 με έναν μύλο για το φουρκέτο και επίσης έναν μύλο για το μαύρισμα, τον οποίο εκμίσθωσε. Αμέσως μετά, η έλλειψη νερού, που προκλήθηκε επίσης από την παροχή πόσιμου νερού του δήμου, περιόρισε τη λειτουργία του μύλου.

Μια εναλλακτική χρήση βρέθηκε όταν ο Adalbert Steinkauler δημιούργησε εκεί το 1862 ένα ζυθοποιείο, το οποίο μεταβιβάστηκε στους αδελφούς Esch από το Ντόρτμουντ το 1867. Λόγω της έλλειψης νερού, ο κινητήρας αντικαταστάθηκε από ατμομηχανή το 1874. Μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, το Walkmühle έγινε κέντρο βαφής, πλυντηρίου και στεγνού καθαρισμού.

Το βιομηχανικό μνημείο Walkmühle ανήκει από το 1966 στην πόλη, η οποία το έχει διαθέσει σε καλλιτέχνες, αρχιτέκτονες και επαγγελματίες με αντάλλαγμα την προθυμία τους να το ανακαινίσουν εν μέρει. Προτάσεις για την περαιτέρω χρήση των ετοιμόρροπων κτιρίων έχουν υποβληθεί από ιδιωτικούς και δημοτικούς φορείς, καθώς και από την Ένωση Καλλιτεχνών Walkmühle, η οποία υφίσταται από το 2005. Προκρίνει τη χρήση του ως πολιτιστικού κέντρου όπου οι καλλιτέχνες μπορούν να ζουν, να εργάζονται και να εκθέτουν τα έργα τους. Τα δύο ονόματα δρόμων "Walkmühlstraße" και "Walkmühltalanlagen" στην περιοχή του Kesselbach, όχι μακριά από την Aarstraße, θυμίζουν το Walkmühle.