Założone w marcu 1872 r. Wiesbadener Volksbildungsverein, oddział Gesellschaft für Verbreitung von Volksbildung (Towarzystwo Upowszechniania Edukacji Ludowej), które powstało w Berlinie rok wcześniej przy znacznym zaangażowaniu właściciela fabryki w Biebrich, Friedricha (Fritza) Kalle, było całkowicie pod wpływem nacjonalistycznej, supremacjonistycznej idei edukacji ludowej po założeniu Rzeszy Niemieckiej w 1871 r. W swoim sprawozdaniu rocznym za lata 1896/97 postulowało ono jako główne zadanie "zwiększenie zdolności zarobkowania mniej zamożnych poprzez odpowiednie nauczanie oraz promowanie duchowego i moralnego podniesienia ludzi".

Od 1901 r. statut stowarzyszenia miał na celu "promowanie edukacji szerokich grup ludności, aby umożliwić im lepsze wypełnianie ich zadań w państwie, społeczności i społeczeństwie". W tym celu zakładano biblioteki publiczne, czytelnię publiczną i czytelnie dla dzieci, organizowano odczyty i wykłady publiczne oraz publiczne wieczory rozrywkowe.

Już w 1873 roku stowarzyszenie założyło szkołę dokształcającą dla dziewcząt, którą utrzymywało do czasu otwarcia przez miasto komercyjnej szkoły dokształcającej dla obu płci w 1901 roku. Następnie w 1887 r. powstała szkoła cerowania i szycia, a od 1890 r. przez kilka lat szkoła gotowania. Od 1900 r. Volksbildungsverein publikowało Wiesbadener Volksbücher.

Oprócz szerokiej gamy programów edukacyjnych oferowanych przez Volksbildungsverein, przed I wojną świat ową istniały również kursy edukacji ludowej dla uczniów. Początkowo zajęcia te były prowadzone przez studentów podczas wakacji. Czuli się oni zobowiązani do "przynoszenia korzyści społeczności na swój własny sposób i pomagania nowym klasom", jak stwierdzono w ogłoszeniu o drugim kursie jesienią 1910 roku. Celem było "odnowienie, rozszerzenie, uzupełnienie i pogłębienie elementarnej wiedzy szkolnej wśród klas pracujących fizycznie". Ta szkoła wieczorowa dla uczniów została włączona do Centrum Kształcenia Dorosłych w Wiesbaden jako wydział w październiku 1922 roku.

Chociaż Wiesbadener Volksbildungsverein zawsze podkreślało swoją neutralność polityczną, literatura i czasopisma udostępniane w prowadzonych przez nie bibliotekach publicznych i czytelniach publicznych nie obejmowały dzieł i czasopism ruchu robotniczego. Podobny obraz wyłania się z analizy Wiesbaden Volksbücher. Chociaż z pewnością istniały pojedyncze prace autorów o demokratycznych poglądach, w tym na przykład Heinricha Heinego, zdecydowana większość tytułów reprezentowała niemiecki program nacjonalistyczny, taki jak książki profesora Ernsta Moritza Arndta i profesora Wilhelma Heinricha von Riehla. Osiem zimowych wydarzeń "Von deutscher Art und Seele" w latach 1932/33 było charakterystycznych dla politycznej orientacji stowarzyszenia, podobnie jak wydarzenie zorganizowane w Kurhausie 9 października 1932 r. z okazji 60. rocznicy jego powstania. Było to najlepiej obsadzone wydarzenie w historii stowarzyszenia i musiało zostać powtórzone z powodu zbyt dużego popytu.

Volksbildungsverein zostało również dotknięte przez nazistowską synchronizację z 1933 roku. Jego biblioteki zostały zamknięte późnym latem 1934 roku, a ich zasoby przeniesiono do Wiesbaden. Jedynie Volkslesehalle na Boseplatz pozostała do czasu rozwiązania stowarzyszenia w lutym 1936 roku.