Hilfrich, Antonius

Duchowny katolicki, biskup diecezji limburskiej

Urodzony: 03.10.1873 w Lindenholzhausen

Zmarł: 02.02.1947 w Limburg an der Lahn

Hilfrich wstąpił do Kolegium Niemiecko-Węgierskiego (Collegium Germanicum et Hungaricum), aby studiować na Papieskim Uniwersytecie w Rzymie (Pontificia Universitas Gregoriana), ukończył studia w 1898 r. z tytułem doktora i został wyświęcony na kapłana.

Początkowo był kapelanem w Weilburgu w 1899 r., a w 1900 r. został przeniesiony do katedry św. Bartłomieja we Frankfurcie nad Menem, a w latach 1902-11 kierował biskupim konwiktem dla chłopców w Hadamar. W 1911 r. został mianowany rektorem i tytularnym proboszczem kościoła Maria-Hilf w Wiesbaden, a w 1914 r. objął tam parafię. W 1919 r. założył Antoniusheim. Po nominacji na prokuratora i sędziego synodalnego, od 1927 r. pracował również jako administrator parafii w niepełnym wymiarze godzin w kościele św. W 1927 r. Hilfrich został dziekanem kapituły okręgu Wiesbaden i w tym samym roku proboszczem parafii św. Po nominacji na radcę kościelnego w 1929 r., w 1930 r. został mianowany przez Piusa XI biskupem tytularnym Sebastopola (Armenia/ZSRR, obecnie Ukraina) i koadiutorem diecezji Limburg.

W dniu 5 czerwca 1930 r. (święto św. Bonifacego) został konsekrowany na biskupa w kościele św. Bonifacego i intronizowany w katedrze św. Jerzego w Limburgu w grudniu 1930 r. po śmierci biskupa Limburga Augustinusa Kiliana. Okres jego urzędowania charakteryzował się antyklerykalnymi działaniami nazistowskiego reżimu. Od 1935 r. reżim zintensyfikował te działania. Liczne instytucje religijne zostały najpierw poddane kontroli walutowej, a następnie tak zwanym procesom moralności w celu podważenia bezpieczeństwa materialnego i duchowej integralności wspólnot. Hilfrich sprzeciwiał się tym działaniom (a także konfiskacie majątku diecezjalnego i rozwiązywaniu instytucji zakonnych przez gestapo) w petycjach, kazaniach i listach.

W liście do Ministerstwa Sprawiedliwości Rzeszy z dnia 13 sierpnia 1941 r. stanowczo zaprotestował przeciwko tzw. eutanazji przeprowadzanej na psychicznie chorych pacjentach w państwowym sanatorium i domu opieki w Hadamar w ramach Akcji T 4. Po tym, jak w grudniu 1941 r. porzucono wcześniejszą praktykę gazowania pacjentów, latem 1942 r. wznowiono uśmiercanie poprzez podawanie leków i odmawianie jedzenia, które kontynuowano do marca 1945 roku.