Conrady, August

Sinolog, etnograf

ur. 28.04.1864 w Wiesbaden

zm.: 04.06.1925 w Lipsku

Pochodzący z szeroko rozgałęzionej rodziny uczonych, Conrady był zaznajomiony z atmosferą nauki od najmłodszych lat. Otrzymywał prywatne lekcje od swojego ojca Ludwiga Conrady'ego, pastora i autora prac teologicznych i historycznych, a także od swojego wuja Wilhelma Conrady'ego, prawnika i badacza limesu, który mieszkał w zamku Miltenberg nad Menem, gdzie Conrady lubił spędzać czas. Ta rezydencja była rodzinnym spadkiem po jego krewnym Friedrichu Habelu, archiwiście i antykwariuszu. Orientalista Peter von Bohlen, jeden z pierwszych sanskrytystów, był dziadkiem Conrady'ego ze strony matki.

Studiował w Heidelbergu, Strasburgu, Monachium i Jenie, zaczynając od filologii klasycznej, a następnie, zgodnie ze swoimi skłonnościami, coraz bardziej zwracając się ku językoznawstwu porównawczemu i kończąc doktorat w Würzburgu na nepalskim rękopisie z liści palmowych. Habilitował się w Lipsku w 1891 r. studiując nepalską sztukę taneczną, po czym studiował języki tajskie i wreszcie chiński, któremu poświęcił swoje życie. Wyróżniał się jako innowator w różnych dziedzinach badań sinologicznych, zwłaszcza w paleografii.

Rozpoczęcie kariery uniwersyteckiej oznaczało zaakceptowanie katastrofalnych warunków: w 1896 r. powierzono mu lipską katedrę języków wschodnioazjatyckich w formie bardzo skromnie wynagradzanej profesury nadzwyczajnej.

Jak niewielu uczonych, Conrady posiadał rozległą wiedzę lingwistyczną w swojej dziedzinie badań. Jako rygorystyczny filolog wprowadził nowe metody do sinologii i położył podwaliny pod językoznawstwo indochińskie. Pobyt w Pekinie poszerzył jego akademickie spektrum o innowacyjne traktaty folklorystyczne, a osobista wymiana miała miejsce ze Svenem Hedinem, co zaowocowało istotną publikacją na temat chińskich dokumentów.

W 1920 roku Conrady został mianowany profesorem zwyczajnym, ale zaszczyt ten trwał tylko przez krótki czas. Jego posiadłość spłonęła podczas II wojny światowej.