Kiedy w 1896 roku otwarto Cesarski Festiwal w Wiesbaden "Z Najwyższego Rozkazu Jego Królewskiej Mości" w nowo wybudowanym teatrze przy Warmer Damm, celem było nadanie drugorzędnej rezydencji cesarza stołecznego blasku. Dwór, korpus dyplomatyczny, arystokracja i wyższe klasy średnie szukały miejsc, w których mogłyby się zaprezentować: sztuka sceniczna oferowała im okazje do pokazania się w okazałych strojach wieczorowych, co jednak wymagało przestrzegania dworskiej etykiety ubioru. Rygorystyczne normy nakazywały dżentelmenom noszenie "marynarek obiadowych", a tylko prawidłowe przestrzeganie minimalnego dekoltu - dziwactwo cesarza - miało rzekomo wejść do świata kobiet: donoszono nawet, z ironiczną przesadą, że garderobiane miały pod ręką centymetry i nożyczki, aby poszerzyć dekolty ubrań, które nie były zgodne z przepisami. Kilkadziesiąt lat później naoczni świadkowie wciąż zachwycali się blaskiem pereł i diamentów, medali i tiar. Krótko mówiąc: elita społeczna epoki wilhelmińskiej świętowała swoje przyjęcie.

Na scenie odbywały się wielkie opery, a w teatrze pompatyczne przedstawienia klasyczne. Enrico Caruso, który, nawiasem mówiąc, otrzymał honorarium za wieczór w wysokości 10 000 złotych marek (dziś odpowiadałoby to dumnej sumie ponad 100 000 euro), pojawił się na przykład w swojej światowej sławy roli księcia Mantui w "Rigoletto" Verdiego. Zamiłowanie Wilhelma II do nadmiaru teatralności i scenicznego luksusu charakteryzowało cały ówczesny styl teatralny Wiesbaden, który - cokolwiek by o nim dziś nie sądzić - był bardzo popularny, ponieważ zaspokajał potrzebę luksusu i przyjemności.