Wraz z ustanowieniem scentralizowanego zaopatrzenia w wodę w 1870 r. szybko stało się jasne, że wcześniejsze urządzenia do pozyskiwania wody pitnej, takie jak system płytkich tuneli z galerią przesączania Pfaffenborn zbudowaną w latach 1864-68, nie były już wystarczające. Nawet dobudowanie sztolni Adamstal o długości 1530 metrów nie poprawiło znacząco sytuacji. Raport sporządzony w 1875 r. przez geologa Karla Kocha sugerował, że szczelinowy poziom wodonośny kwarcytu Taunus, który buduje główny grzbiet Taunus w dwóch warstwach, powinien zostać osiągnięty głębokimi tunelami, a spodziewane wody gruntowe wykorzystane dla miasta. Przewidywania Kocha sprawdziły się.

W ciągu następnych 25 lat zbudowano cztery głębokie tunele. Pierwszym z nich był Münzbergstollen o długości 2 909 m, zbudowany w latach 1875-88, który ostatecznie wydobył 2 900 m³/dobę (33,5 litra/sek.) doskonałej wody pitnej. Następnie w latach 1896-1900 powstał tunel Schläferskopf (przedłużony do 2792 m w 1908 r.). Jego wydajność osiągnęła 2100 m³/dobę (24,3 litra/sekundę). W latach 1899-1906 zbudowano najdłuższy tunel, Kellerskopfstollen, o długości 4251 metrów. Pobierał on 3300 m³/dobę (38,2 litra/sek.) szczelinowych wód gruntowych. Wreszcie, w latach 1901-07 wydrążono Kreuzstollen o długości 1 430 m na południowym zboczu Hohe Wurzel. Musiał on zostać przedwcześnie zamknięty ze względu na termy Schlangenbad i dlatego też dawał tylko 830 m³/dobę (9,6 l/sek.).

Wszystkie tunele zaczynają się w "kolorowych łupkach", które prawie nie zawierają wód gruntowych, a po długim odcinku docierają do kwarcytu Taunus, który zawiera wody gruntowe. Sensowne było zainstalowanie zapór w "kolorowych łupkach", aby wody gruntowe z kwarcytu Taunus mogły być odpowiednio wykorzystane. Całkowita długość głębokich tuneli Wiesbaden wynosi 11 442 metry. Przepustowość wszystkich czterech tuneli wynosi ponad 100 litrów na sekundę. Woda jest bardzo miękka i odkwaszana przed wprowadzeniem do sieci.