Wraz z przegraną w I wojnie światowej w Wiesbaden wzrosły obawy i niepokoje związane z rewolucją. W dniu 6 listopada 1918 r. minister spraw wewnętrznych Rzeszy wezwał do utworzenia grup strażniczych w celu utrzymania spokoju i porządku jako środka zapobiegawczego. Wezwanie to zostało kategorycznie odrzucone przez burmistrza Wiesbaden, aby zapobiec eskalacji przemocy.

Niemniej jednak, w dniu 9 listopada w Wiesbaden również doszło do wstrząsów politycznych, kiedy to marines z Kolońskiej Rady Żołnierskiej zorganizowali wybory do Rady Żołnierskiej. Wkrótce potem utworzono radę robotniczą, która wkrótce została połączona z dwiema radami żołnierskimi, tworząc Radę Robotników i Żołnierzy (AuSR). Podobnie jak w innych miejscach, rada w Wiesbaden składała się z równej liczby członków MSPD i USPD, po ośmiu członków. Komitet wykonawczy przejął kontrolę nad lokalnymi władzami, a żołnierze z czerwonymi opaskami patrolowali ulice. Oficerowie musieli oddać broń, zdjąć naramienniki, a na pałacu miejskim powiewała czerwona flaga rewolucji. Nie doszło jednak do gwałtownych starć. Prezydent rządu oddał się do dyspozycji nowych władców, a ludność pogodziła się ze zmienioną sytuacją polityczną.

Ogólnie rzecz biorąc, w mieście nie było oznak rewolucyjnych nastrojów; w Wiesbaden nie doszło do krwawych starć na barykadach, jak w wielu innych dużych miastach. Podobnie jak partie sprawujące władzę w Berlinie, nowi rządzący w Wiesbaden również zostali przytłoczeni wydarzeniami, a następnie nie udało im się wykorzystać dynamiki czasu i na dłuższą metę ugruntować własnej pozycji w strukturze partii w Wiesbaden. W rezultacie nowe warunki nie trwały długo: Rada Żołnierska została rozwiązana 7 grudnia, a następnego dnia na pałacu ponownie podniesiono czerwoną flagę. Wiesbaden stało się częścią francuskiej strefy okupacyjnej i tym samym zostało odcięte od reszty Rzeszy.