Hotel Adler, po raz pierwszy wspomniany w 1505 r. pod nazwą "Kannen", którego łaźnie były zasilane przez źródło Adler i który został zastąpiony nowym budynkiem na początku XVII wieku, został wymieniony w 1662 r. przez frankfurckiego lekarza Ludwiga von Hörnigka w drugim wydaniu jego opisu Wiesbaden jako łaźnia pierwszej klasy. Eberhard Melchior, osobisty lekarz Georga Augusta Samuela, księcia Nassau-Idstein, donosił w 1696 r., że w Adlerbad znajdowały się różne "książęce" łaźnie, bogato obramowane marmurem, a pokoje były wyposażone we wszelkie udogodnienia.

Po zmianie właściciela i dzierżawcy, Johann Peter Schlichter z Bawarii nabył łaźnię "Zum güldenen Adler" w 1770 roku. Około 1800 roku wdowa po nim kazała wyburzyć większość budynków i zastąpić je nowym budynkiem w stylu klasycystycznym.

Nowy Hotel Adler rozciągał się na trzech piętrach, a jego front biegł przez 60 metrów wzdłuż Langgasse. Posiadał 60 dobrze wyposażonych pokoi i 36 łazienek i przeżywał swój rozkwit w pierwszych dekadach XIX wieku. W 1806 roku wdowa Schlichter zleciła budowę "Błękitnej Sali", największej sali w Wiesbaden do czasu ukończenia Gesellschaftshaus w 1810 roku. W 1796 r. Schlichter przejął pocztę podróżną i listową księcia von Thurn und Taxis jako kolejną linię biznesową. W latach 1787-91 zbudowano w tym miejscu kościół reformowany. Po dalszych zmianach strukturalnych i zakupie dodatkowych gruntów, w 1846 r. Adler posiadał 86 pokoi gościnnych i 56 łaźni.

W 1878 roku kupiec Wolfgang Büdingen nabył Hotel Adler i sprzedał go miastu za 1,8 miliona marek w 1899 roku. Niedługo później kompleks hotelowy został zburzony wraz z hotelem Goldener Brunnen, aby zrobić miejsce dla Coulinstraße i Kaiser-Friedrich Therme, które zostały otwarte w 1913 roku.