Gruber, Karl

Duchowny katolicki

Urodzony: 25.12.1857 w Langenschwalbach (obecnie Bad Schwalbach)

zm.: 25.04.1927 w Wiesbaden

Gruber uczęszczał do klasztoru biskupiego w Montabaur, studiował teologię w seminarium biskupim w Würzburgu i został wyświęcony na księdza we Freising w 1882 roku.

Spędził lata jako kapelan m.in. w kościele św. Bonifacego w Wiesbaden. W 1895 r. został rektorem z tytułem "proboszcza" w nowym kościele Maria Hilf w Wiesbaden. W 1910 r. biskup mianował go koadiutorem (doradcą) schorowanego proboszcza Adama Kellera. Po śmierci Kellera w 1911 r. parafia została mu przekazana. W 1914 r. parafia św. Bonifacego została podzielona, a okręgi duszpasterskie Maria Hilf i Dreifaltigkeit zostały podniesione do rangi niezależnych parafii. Parafie zostały połączone, tworząc ogólne stowarzyszenie, którego przewodniczącym został pastor Gruber. Wkrótce potem został również mianowany dziekanem kapituły okręgowej w Wiesbaden.

Podczas I wojny światowej Gruber starał się zapewnić opiekę duszpasterską jeńcom wojennym, opiekował się szpitalami wojennymi i zwiększał pomoc społeczną i charytatywną dla cierpiącej ludności. Za swoje wysiłki otrzymał od cesarza Wilhelma II Order Czerwonego Orła 4 klasy. To dzięki jego energicznemu orędownictwu dzwony kościoła św. Bonifacego nie zostały przetopione. Trudności społeczne, zaostrzone przez wojnę w Zagłębiu Ruhry, trwały nadal po zakończeniu wojny i wymagały dużych umiejętności organizacyjnych, aby kontynuować pracę.

W czasie urzędowania Grubera wybudowano kilka domów stowarzyszenia, sierociniec, kaplicę braci i kościół Świętej Trójcy.