Około 1900 r. firma tekstylna Wiesbaden była jednym z największych i najlepiej prosperujących przedsiębiorstw w mieście. Żydowski kupiec Joseph Maier (1813-1874) założył ją jako małą firmę produkcyjną w wiosce rybackiej Schierstein w 1840 roku. Jednak firma Josepha Maiera, która przyjęła nazwisko "Baum" po dekrecie księcia Adolfa w 1842 roku, nie była w stanie zapewnić utrzymania ośmioosobowej rodzinie w dłuższej perspektywie.

W rezultacie kupiec Baum zdecydował się przenieść do rozwijającego się miasta uzdrowiskowego Wiesbaden w 1863 roku, gdzie uzyskał obywatelstwo w 1864 roku. Tutaj jego produkty spotkały się z większym popytem ze strony licznych zamożnych gości uzdrowiska. Oprócz tkanin i tekstyliów dla wyższych sfer, Baum sprzedawał również sprzęt wojskowy. Produkcja tkanin w ośrodku poprawczym w dawnym klasztorze Eberbach, a później w więzieniu w Dietz, umożliwiła mu oferowanie korzystnych cen. Rosnący popyt oznaczał, że pierwsza siedziba firmy przy Neugasse 7 wkrótce stała się zbyt mała, więc Joseph Maier Baum nabył większy dom na rogu Kirchgasse i Friedrichstraße w latach 1870/71.

Po jego nagłej śmierci w 1874 r., trzech jego synów przejęło firmę i nadal z powodzeniem ją prowadziło: Moritz Baum (1840-1907), Salomon Baum (1844-1899) i Hermann Baum (starszy, 1850-1914). Sprzedawali oni swoje tkaniny i tekstylia na rynku międzynarodowym.

Kiedy pod koniec XIX wieku nastąpiła kolejna zmiana pokoleniowa, tylko synowie Salomona Bauma, Joseph i Hermann, wykazali zainteresowanie kontynuowaniem działalności w branży tekstylnej. W 1900 roku jedynym wspólnikiem został Joseph Baum (1874-1917), a trzy lata później jego młodszy brat Hermann (1877-1923). Kontynuowali oni rozwój firmy w kierunku działalności przemysłowej z własną mechaniczną tkalnią, która otrzymała nazwę "Nassauische Leineindustrie Joseph Maier Baum". Po tym, jak dom przy Kirchgasse nabyty w 1870 r. stał się zbyt mały, właściciele zlecili budowę większego, prestiżowego budynku w tym samym miejscu.

Wybuch I wojny światowej, brak gości uzdrowiskowych, okupacja miasta i niestabilna sytuacja polityczna doprowadziły do poważnych trudności gospodarczych, które dodatkowo pogłębiła śmierć Josepha Bauma w 1917 roku. Jako jedyny właściciel, Hermann Baum (junior) wydzierżawił w 1919 r. duży lokal przy Kirchgasse i skupił się na sprzedaży hurtowej i produkcji tekstyliów. W 1921 roku przeniósł siedzibę firmy do Frankfurtu, gdzie zmarł w 1923 roku. Wdowa po nim, Irene Baum, z domu Herxheimer, początkowo prowadziła firmę przez trzy lata, aż w 1926 roku sprzedała ją dwóm żydowskim kupcom z Frankfurtu.

Bojkot i prześladowania ze strony narodowych socjalistów wymusiły sprzedaż firmy na początku 1939 roku za kwotę znacznie niższą od jej wartości. Poprzedni właściciele zostali zmuszeni do emigracji. Firma, z siedzibą we Frankfurcie, kontynuowała działalność jako "Nassauische Leinenindustrie Erwin Kuch" z różnymi partnerami aż do postępowania upadłościowego w 1957 r., kiedy to została wykreślona z rejestru handlowego.