Gustav Heinemann urodził się w Schwelm 23 lipca 1899 roku. Po ukończeniu studiów prawniczych, ekonomicznych i historycznych początkowo pracował jako prawnik w Essen, a w 1929 r. został zatrudniony jako wewnętrzny radca prawny w Rheinische Stahlwerke. Od ślubu był zaangażowany w działalność Kościoła protestanckiego, a po II wojnie światowej był pierwszym przewodniczącym Rady Kościoła Protestanckiego Niemiec do 1955 roku.

W latach 1946-1949 był aktywny politycznie jako burmistrz Essen. Po utworzeniu Republiki Federalnej Niemiec został ministrem spraw wewnętrznych w pierwszym rządzie Konrada Adenauera. Ze względu na swój sprzeciw wobec zbrojenia zrezygnował już w 1950 r. i założył Ogólnoniemiecką Partię Ludową, alternatywę dla głównych partii ludowych. Po tym, jak organizacja ta nie zdołała się ugruntować i została rozwiązana, w 1957 r. wstąpił do SPD.

W latach 1958-1969 dr Heinemann był członkiem Federalnego Komitetu Wykonawczego SPD. W Wielkiej Koalicji pod rządami kanclerza Kiesingera pełnił funkcję federalnego ministra sprawiedliwości w latach 1966-1969. Następnie został wybrany na trzecią kadencję jako prezydent federalny.

W tym charakterze złożył dwudniową wizytę państwową w Hesji we wrześniu 1969 roku. Podczas wizyty w stolicy kraju związkowego burmistrz Schmitt powitał go w sali balowej ratusza. Pogratulował mu wyboru i życzył wszystkiego najlepszego na najwyższym urzędzie w kraju związkowym. Dr Heinemann podziękował mu w krótkim przemówieniu za ciepłe przyjęcie i opisał piękno Wiesbaden. Następnie podpisał Złotą Księgę miasta. Później odwiedził dom spokojnej starości prowadzony przez Fundację Erbacher Fransecky w Rheingau, a następnie kontynuował swoją podróż po Hesji.

Po tym, jak dr Heinemann zdecydował się nie ubiegać o reelekcję w 1974 r. ze względu na stan zdrowia i wiek, przeszedł na emeryturę do swojego domu w Essen. Zmarł 7 lipca 1976 roku.