W 1770 r. firma drukarska Johannesa Schirmera wkroczyła w późniejszy bogaty krajobraz prasowy Wiesbaden ze skromnym tygodnikiem pod nieporęcznym tytułem "Hoch-Fürstliche Nassau-Saarbrück-Usingisch-privilegirte gemeinnützige Wießbader Nachrichten und Anzeige". Od 1797 r. był publikowany jako "Gnädigst privilegirte Wiesbader Nachrichten zur Beförderung des Nahrungsstandes", od 1806 r. jako "Wiesbader Wochenblatt", a od 1837 r. jako Wiesbadener Wochenblatt. Na zaledwie kilku stronach i w niewielkim nakładzie gazeta publikowała oficjalne ogłoszenia, listy gości uzdrowiska i aktualne ceny żywności.

Pierwszą "prawdziwą" gazetą w Wiesbaden był "Rheinische Blätter", wydawany przez Johannesa Weitzela i drukowany przez Ernsta Ludwiga (Louisa) Theodora Schellenberga. Gazeta charakteryzowała się umiarkowanym liberalizmem, pisanym głównie przez Weitzela, z artykułami na temat bieżących spraw i komentarzami do wydarzeń dnia. Weitzel wspierał politykę rządu stanu Nassau. Ponieważ w latach 1814-19 w Nassau nie było cenzury prasowej, mógł się jej bez przeszkód przeciwstawiać. Na obszarach na lewym brzegu Renu, które stały się pruskie po klęsce Napoleona, "Rheinische Blätter" były dobrze przyjmowane i rozpowszechniane, ponieważ Weitzel bronił interesów ludzi rozczarowanych pruskim rządem. Jednak w miarę jak coraz bardziej zbliżały się do punktu widzenia rządu pruskiego, straciły czytelników na lewym brzegu Renu i musiały zaprzestać publikacji w 1820 r., głównie z tego powodu.

Do 1848 r. nieliczni mieszkańcy Wiesbaden, którzy byli zainteresowani czytaniem gazet, musieli polegać na gazetach zagranicznych, które zajmowały się głównie tematyką Nassau. Wraz z rewolucją 1848 r. gazety po prostu wystrzeliły z ziemi. "Freie Zeitung" (FZ) zadebiutowała 3 marca 1848 roku - jeszcze przed zniesieniem cenzury prasowej, która istniała od 1819 roku. Początkowo prezentowała się jako radykalno-demokratyczna i cieszyła się dużą popularnością, która jednak zmalała, gdy jej ton stał się bardziej umiarkowany. W dniu 10 marca ukazał się "Der Volksfreund", który nadal znajdował się na lewo od FZ pod redakcją Georga Philippa Lippe. Dzień później ukazał się pierwszy numer umiarkowanie konstytucyjnego "Taunusblätter". Następnie 13 marca ukazała się "Nassauische Zeitung" (NZ), redagowana w niepełnym wymiarze godzin przez prawnika Karla Brauna i drukowana przez Wilhelma Friedricha, która zajmowała centrum politycznego spektrum.

"Nassauische Allgemeine Zeitung" (NAZ) była wydawana pod kierownictwem Wilhelma Heinricha von Riehla od 1 kwietnia. NAZ był rzecznikiem liberalnych obywateli Wiesbaden i oficjalną gazetą późniejszego rządu Hergenhahna. Redaktorzy Braun i von Riehl, którzy obaj byli zwolennikami konstytucyjnej formy rządów, używali ordynarnych środków do walki o pozycję lidera na rynku swoich gazet i o swoją osobistą reputację. Rząd poparł Riehla, przenosząc Brauna do St. Goarshausen. W dniu 1 stycznia 1849 r. wśród nowo założonych gazet nadal istniały tylko FZ i NAZ, a ta ostatnia była w stanie przetrwać tylko dzięki wsparciu państwa.

Kiedy von Riehl opuścił Wiesbaden w 1850 roku, NAZ kontynuował działalność pod redakcją dr Aloysiusa Boczka do 1854 roku. Z drugiej strony FZ cieszyło się długim życiem, choć pod zmieniającymi się tytułami, właścicielami i orientacjami politycznymi. "Mittelrheinische Zeitung" (MRZ), która wyłoniła się z FZ w 1852 r., była obecnie jedyną gazetą polityczną w Nassau, która skorzystała na upadku swoich byłych konkurentów. W obawie przed reakcyjnym rządem księcia Adolfa z Nassau, jej stanowisko stawało się coraz bardziej umiarkowane. Rząd nie był jednak usatysfakcjonowany zaadaptowaną gazetą; chciał oficjalnego organu do swojej pełnej dyspozycji i dlatego poparł założenie "Nassauische Zeitung" w 1856 r., który został zamknięty po zaledwie dwóch latach.

Pod przywództwem Karla Brauna, członka parlamentu stanowego i prawnika Friedricha Langa, opozycyjni liberałowie z Nassau starali się znaleźć dziennikarskiego rzecznika. Wraz ze swoim towarzyszem broni Augustem Schellenbergiem i Adamem Trabertem jako redaktorem, założyli "Rhein-Lahn-Zeitung" (RLZ), drukowaną przez Schellenberga w 1859 roku. Kiedy licencja RLZ została cofnięta w 1861 r. bez uzasadnionego powodu, wydarzenie to stało się okazją do potępienia sztywnych metod tłumienia wyrażania opinii przez rząd Nassau w całych Niemczech. W tym samym czasie, gdy RLZ została zdelegalizowana, rząd przyznał licencję "Wiesbadener Zeitung" (WZ), gazecie, która była mu przyjazna; WZ została wkrótce zastąpiona przez "Neue Wiesbadener Zeitung", która była w stanie przetrwać tylko do 1864 roku. Rząd był w stanie poradzić sobie ze stratą, ponieważ "Nassauische Landeszeitung" był pod ręką jako zamiennik. Jej koniec nastąpił w 1866 r. wraz ze zwycięstwem Prus w wojnie z Austrią. Jednak MRZ nie mogła długo cieszyć się pozycją jedynej gazety w Wiesbaden, ponieważ "Neue Mittelrheinische Zeitung" oddzieliła się od niej, ale musiała zrezygnować zaledwie rok później.

Zawirowania w krajobrazie prasowym Wiesbaden trwały w zmienionych warunkach w czasach pruskich. Dla gazet politycznych dużym obciążeniem był podatek nakładany na każdy egzemplarz ("znaczek gazetowy") oraz obowiązek wpłacania kaucji. Pruskie prawo prasowe było bardziej liberalne niż to obowiązujące w Nassau, ale Bismarck wiedział, jak utrudnić życie niewygodnym wydawcom i redaktorom. Wpływ był wywierany najlepiej w formie przysług. Przede wszystkim liczne gazety czysto reklamowe były zwolnione z obowiązku płacenia kaucji i stempla prasowego, nawet jeśli publikowały artykuły propagandowe, które były im dostarczane bezpłatnie przez "Biuro Literackie" Bismarcka. Tylko założony w 1852 r. Wiesbadener Tagblatt (WT) i "Biebrich-Mosbacher Tagespost" oparły się tej i wielu innym pokusom na byłym terytorium Nassau. Kiedy w 1868 r. wprowadzono obowiązek wpłacania kaucji dla lokalnych gazet publikujących artykuły polityczne, wielu wydawców nie zdecydowało się na ten krok. W połowie lat osiemdziesiątych XIX wieku tylko mniejszość z około 60 gazet pisała artykuły prorządowe lub konserwatywne.

Rząd pruski wykorzystywał "Herzoglich Nassauischen allgemeinen Landeskalender", przemianowany przez Prusy na "Allgemeiner Kalender für Nassau", który każda z około 50 000 rodzin musiała posiadać zgodnie z prawem, do celów propagandowych, podobnie jak rząd Nassau przed nim. W listopadzie 1866 r. pierwsza gazeta w Wiesbaden, "Rheinischer Kurier" (RK), otrzymała licencję od Prus; w 1874 r. RK i MRZ zostały połączone pod nazwą "Rheinischer Kurier. Mittelrheinische Zeitung" w 1874 roku. FZ z 1848 r. przetrwała w tej gazecie. Oprócz dr Bernharda Wilhelma Scholza gazetę redagował dr Seibt, człowiek znajdujący się na liście płac pruskiego Ministerstwa Spraw Wewnętrznych. W 1905 r. gazetę przejął Eduard Bartling i przekształcił ją w rzecznika Partii Narodowo-Liberalnej.

Seria krótkotrwałych gazet była kontynuowana przez "Allgemeine Zeitung für Nassau", założoną w 1867 r., która rok później zmieniła nazwę na "Rheinische Volkszeitung" (RV) i była skierowana do czytelników katolickich, ponieważ RV nie dożyła roku 1870. "Wiesbadener Nachrichten", również wydany w 1867 roku, nie przetrwał nawet roku założenia.

Prawie wszystkie kolejne gazety w Wiesbaden miały dłuższą żywotność. Wynaleziono potężne prasy drukarskie, które wraz z rewolucyjnymi innowacjami w produkcji papieru doprowadziły do ogromnej redukcji kosztów produkcji gazet. Teraz nawet niezamożne grupy ludności mogły sobie pozwolić na gazety. Ponadto cenzura prasowa została prawie całkowicie zniesiona po utworzeniu Rzeszy Niemieckiej w 1874 roku. Również w Wiesbaden nastąpił nagły wzrost liczby tytułów, które istniały jednocześnie. W latach 1874-92 pojawiła się konserwatywna "Nassauische Volkszeitung", która agitowała przeciwko "socjaldemokracji i księżom" i gwałtownie wspierała "cesarza i Rzeszę". W latach 1875-98 ukazał się "Wiesbadener Anzeigenblatt", który wywalczył od politycznych gazet codziennych prawo do pierwszej publikacji upragnionych oficjalnych "Bekanntmachungen der Polizeidirektion". "Wiesbadener Zeitung" (1877-85) wspierała politykę Bismarcka, podczas gdy "Wiesbadener Nachrichten" (1884/85) uważała się za bezpartyjną.

Wraz z "Wiesbadener Generalanzeiger" (WG), wydawanym przez Wiesbadener Verlagsanstalt, Wiesbaden od 1885 r. miało również niedrogą, politycznie neutralną gazetę rodzinną, która w przeciwieństwie do prasy opiniotwórczej była w dużej mierze finansowana z reklam. Oprócz wiadomości politycznych, WG oferowała swoim czytelnikom obszerny dział rozrywkowy. W latach osiemdziesiątych XIX wieku WT, wcześniej gazeta czysto reklamowa, również zaczęła przekształcać się w gazetę typu Generalanzeiger. Wraz z powołaniem Walthera Schulte vom Brühla na stanowisko redaktora naczelnego (1889 r.), walczył on z WG i RK o pozycję lidera na rynku w Wiesbaden.

Na korzyść siły nabywczej dostępnej w Wiesbaden przemawia fakt, że inne gazety codzienne były w stanie przetrwać obok tych gazet. "Wiesbadener Presse" (1886-99) była konserwatywną gazetą opiniotwórczą, która opowiadała się za monarchią absolutną. Inną gazetą opiniotwórczą był konserwatywny "Wiesbadener Volksblatt" (1888-1903), który był bliski centrum. Socjaldemokratyczny "Volksstimme" ukazywał się od 1892 r., został zdelegalizowany przez narodowych socjalistów w latach 1933-45 i odrodził się na krótko w 1948 roku. Chociaż "Wiesbadener Bürgerzeitung" (1905-34) nie był dziennikiem politycznym jako organ Haus- und Grundbesitzerverein, został tu wspomniany, ponieważ działał jako konkurent na rynku reklamowym.

Od 1908 r. RK nazywała się "Wiesbadener Zeitung" (WZ) i nosiła dawny tytuł "Rheinischer Kurier" jako podtytuł. W 1912 r. WZ zostało przejęte przez Wiesbadener Verlagsanstalt, którego głównym udziałowcem był Eduard Bartling. WZ podkreślało swoje pochodzenie od "Freie Zeitung" z 1848 r. W 1912 r. założono "Wiesbadener Warte", która była bliska Kościołowi protestanckiemu, a w 1913 r. połączyła się z "Frankfurter Warte".

Podczas okupacji po I wojnie światowej francuski "Le Médiateur" (Mediator) próbował poprawić stosunki gospodarcze w latach 1920-24. Epizodem pozostała antysemicka gazeta "Rheinischer Beobachter" z biurem w Biebrich (ukazała się dopiero w 1921 r.). W 1922 r. WG nazwała się "Wiesbadener Neueste Nachrichten" z podtytułem "Wiesbadener Generalanzeiger", by w następnym roku połączyć się z WZ i zaprezentować się jako "Neue Wiesbadener Zeitung" (NWZ). Obie gazety należały wcześniej do Wiesbadener Verlagsanstalt. NWZ wspierała interesy partii burżuazyjnych w polityce wewnętrznej i trzymała się z dala od francuskiego okupanta, dlatego też wielokrotnie uniemożliwiano jej publikację. W 1930 r. Gustav Geisel przejął NWZ i przemianował ją na "Wiesbadener Zeitung" (WZ).

W 1927 r. na rynku prasowym w Wiesbaden pojawiła się NSDAP ze swoim organem "Nassauer Beobachter". Zanim w 1930 r. gazeta przekształciła się w dziennik pod tytułem "Rheinwacht" (RW), początkowo ukazywała się tylko co dwa tygodnie, a następnie co tydzień. RW był kilkakrotnie zakazywany; od 1931 r. nosił nazwę "Nassauer Volksblatt" (NV), któremu Gustav Geisel scedował WZ w 1936 r. i od którego gazeta NS przejęła również pomieszczenia biznesowe na rogu Bahnhofstraße i Rheinstraße. Tylko ta narodowosocjalistyczna gazeta i WT były teraz publikowane w Wiesbaden. Z "powodów wojennych" te dwie gazety zostały połączone w "Wiesbadener Zeitung" 30 czerwca 1943 roku.

Gazeta zniknęła wraz z inwazją wojsk amerykańskich pod koniec marca 1945 roku. Do czasu założenia " Wiesbadener Kurier " (WK) w październiku 1945 r. Wiesbaden po raz pierwszy od 1770 r. było miastem całkowicie wolnym od gazet. W grudniu 1948 r. Gustav Geisel wydał "WZ am Abend" jako tabloid, ale szybko zdał sobie sprawę, że Wiesbaden nie jest miejscem dla gazety tego gatunku. Mainzer Verlagsanstalt (od 1992 r. Verlagsgruppe Rhein Main) odniósł większy sukces ze swoim okręgowym wydaniem "Allgemeine Zeitung" (AZ), "Wiesbadener Nachrichten" (WN).

Podobnie jak wszystkie gazety wydawane w amerykańskiej strefie okupacyjnej po 1933 r., WT nie mogła się ponownie ukazać aż do 1949 roku. Zachowując swoją nazwę, dołączyła do "Allgemeine Zeitung" wydawanej przez Mainzer Verlagsanstalt (obecnie grupa wydawnicza Rhein Main). Lokalna redakcja pozostała w Wiesbaden. Obecnie WK i WT są wydawane przez wydawnictwo "Rhein-Main-Presse" i mieszczą się razem w dawnym budynku Tagblatt, obecnie Pressehaus, przy Langgasse. Obecnie WT i WK są publikowane w identycznych wersjach, z wyjątkiem nagłówka tytułowego.