Riemann, Karl Wilhelm Julius Hugo

Muzykolog

Urodzony: 18.07.1849 w Großmehlra (Turyngia)

Zmarł: 10.07.1919 w Lipsku

Riemann był zatrudniony jako nauczyciel fortepianu i teorii w Konserwatorium Muzycznym w Wiesbaden (Konserwatorium Freudenberg) w latach 1890-95. W 1878 r. habilitował się na Uniwersytecie w Lipsku pracą "Studia nad historią notacji muzycznej".

W kolejnych latach wykładał w konserwatoriach w Brombergu i Hamburgu, gdzie poznał m.in. Johannesa Brahmsa. W 1890 r. Max Reger został jego uczniem w książęcym konserwatorium w Sondershausen, a następnie przeniósł się do Wiesbaden. Hans Pfitzner (1869-1949) również był przez krótki czas jego uczniem. Z Wiesbaden Riemann powrócił do Lipska. W 1901 r. został mianowany profesorem na tamtejszym uniwersytecie, a w kolejnych latach otrzymał liczne wyróżnienia. Jego starania o katedrę w Berlinie, Pradze czy Wiedniu spełzły jednak na niczym. Ostatecznie został dyrektorem założonego przez siebie instytutu muzykologicznego w Lipsku w 1908 roku oraz dyrektorem "Państwowego Saksońskiego Instytutu Badawczego Muzykologii", który również założył w 1914 roku.

Systematycznie rozwijając analizę muzyczną i teorię kompozycji, Riemann stał się jednym z najważniejszych muzykologów swojego pokolenia. Nie będąc w stanie całkowicie uwolnić się od subiektywnych osądów, próbował uzasadnić interpretacje muzyczne bardziej poprzez analizę "zasad formy i stylu" niż poprzez indywidualne odczucia. Dzięki swojej "teorii funkcji" Riemann wniósł znaczący wkład w teorię harmonii. Jednak pod koniec życia zdał sobie sprawę, że nie może być ogólnie obowiązujących zasad w harmonii lub rytmie.

Jego rozległa działalność wydawnicza znalazła swój najsłynniejszy wyraz w "Musik-Lexikon. Theorie und Geschichte der Musik, der Tonkünstler alter und neuer Zeit mit Angabe ihrer Werke, nebst einer kompletten Instrumentenkunde" (12., całkowicie zmienione wydanie, Mainz 1959 i nast., 13. wydanie 2013), który do dziś nazywany jest "der Riemann".