Wiara w istnienie czarownic była szeroko rozpowszechniona w XVI i XVII wieku. W hrabstwie Nassau-Idstein inicjatywa wyszła od władcy, hrabiego Johanna zu Nassau-Idstein (1603-1677), który potrafił jedynie wyjaśnić śmierć swojej drugiej żony i dzieci oraz niewytłumaczalną śmierć bydła w jego posiadłości jako dzieło czarownic.

Fala procesów została wywołana przez dziecko, które twierdziło, że jego matka chrzestna nauczy go, jak robić myszy i jaszczurki. Między 3 lutego 1676 r. a 31 marca 1677 r. w Idstein stracono 39 osób, 31 kobiet i ośmiu mężczyzn. Cztery kobiety zostały ubiczowane, pobite rózgami i wygnane z kraju na zawsze. Sam hrabia Johann wziął sprawy w swoje ręce. Na początku fali prześladowań hrabia szukał swoich ofiar w Idstein i okolicach. Później mężczyźni i kobiety z okolic Wiesbaden również zostali oskarżeni o czary, w tym dwie dziewczynki (w wieku dziewięciu i jedenastu lat), ich matka i babcia, chociaż "tylko" babcia została stracona jako czarownica ze względu na limit wieku ustalony przez hrabiego.

Przebieg procesów był regulowany przez "Constitutio Criminalis Carolina", "Peinliche Halsgerichtsordnung" Karola V z 1532 r. Sąd składał się z prokuratora, obrońcy i 14 świeckich sędziów, w tym 12 burmistrzów okolicznych wiosek. Więźniowie stawali przed sądem, po czym oskarżyciel publiczny odczytywał zarzuty, które oskarżony musiał potwierdzić słowami "prawda". Następnie komornik łamał nad nim pałkę, a urzędnik sądowy odczytywał wyrok śmierci już podpisany przez hrabiego. Obrońcy i asesorzy świeccy mieli tylko dodatkową rolę. Sąd, skazany mężczyzna lub kobieta, w towarzystwie duchownego na wozie, oraz wszyscy obywatele maszerowali następnie na wzgórze szubienicy Idstein, gdzie wykonywano wyrok. Skazańcy byli najpierw ścinani mieczem, a następnie ich ciała palono.

Ostatnią ofiarą był rzeźnik z Wiesbaden Philipp Pflüger. Procesy czarownic zakończyły się śmiercią hrabiego 23 maja 1677 roku. Ostatni więźniowie zostali zwolnieni.

Czysz, Walter: Ofiary szału czarownic: procesy czarownic przeciwko mieszkańcom Wiesbaden (1676). W: Zbrodnie i losy [s. 33-52].