Już w pierwszych latach po wybudowaniu Gesellschaftshaus (1810), dawnego Kurhausu, ujawniły się braki w codziennym życiu uzdrowiskowej publiczności. Nie było budynku, który mógłby służyć jako promenada przy złej pogodzie, a sprzedaż towarów na "straganach" w Gesellschaftshaus i przed nim okazała się uciążliwa. Tylko poprzez wzniesienie dużego budynku można było zaspokoić zapotrzebowanie odwiedzających uzdrowisko na znacznie większy asortyment towarów: "Zdecydowano się zatem na budowę niezależnej kolumnady w stylu Gesellschaftshaus, która miała również stanowić zakończenie Kurhausplatz na północy pod kątem prostym do niego." (Spielmann)

W 1826 r. radca budowlany Heinrich Jacob Zengerle otrzymał zlecenie na budowę kolumnady, która miała pomieścić zarówno strażnicę obok starego Kurhausu, jak i liczne sklepy. Budynek został wzniesiony w latach 1826/27 kosztem około 70 000 guldenów. Oparty na 46 doryckich kolumnach i zamknięty dwoma narożnymi pawilonami, budynek o długości 129 metrów mieścił 50 sklepów, w których można było wystawiać szeroką gamę towarów. Zgodnie ze współczesną czcią dla starożytności, kolumnada po raz pierwszy zapewniła ramę dla dziedzińca Kurhausu, ale została ona ukończona dopiero wraz z budową południowej, Nowej Kolumnady (późniejszej Kolumnady Teatralnej) w 1839 roku.

Tak zwana Stara Kolumnada została po raz pierwszy przebudowana w 1855 roku, a następnie w 1880 roku. Po wprowadzeniu kuracji winogronowej w Starej Kolumnadzie 1 września 1875 r., w centralnym pasażu zbudowano elegancki pawilon kuracji winogronowej, a każdy ze sklepów został powiększony o prawie dwa metry poprzez przesunięcie północnej długiej ściany; ponadto okna wbudowane w tylną ścianę zapewniały teraz światło i powietrze.

W 1937 roku budynek otrzymał zupełnie nową funkcję wraz z instalacją punktu picia zasilanego wodą Kochbrunnen, stając się nowym centrum kuracji pitnej z uroczystą inauguracją 24 kwietnia 1937 roku. Nazwa "Brunnenkolonnade" została wcześniej wybrana w konkursie. Przeprojektowanie kolumnady na promenadę zostało przeprowadzone przez architekta Eberharda Finsterwaldera, po tym jak Paul Bonatz został zatrudniony jako konsultant w fazie planowania. Poprzednie sklepy zostały porzucone, ściana od strony Sonnenberger Strasse została usunięta, a na jej miejscu postawiono drugi rząd kolumn.

Ponadto kolumnada otrzymała tylne, trzyczęściowe przedłużenie, składające się z przestronnego, półokrągłego pomieszczenia, pijalni i dwóch mniejszych pomieszczeń bocznych. Zachodnie pomieszczenie służyło do podawania wody źródlanej, a wschodnie do kuracji winogronowej. Wszystkie trzy pomieszczenia zostały ozdobione ornamentalnymi i figuratywnymi mozaikami autorstwa malarza Ernsta Wolff-Malma.

Po zakończeniu wojny w 1945 roku skupiono się na odbudowie, którą ukończono w 1951 roku. Przeszklenie, które rozpoczęło się w lutym 1952 roku, nadało kolumnadzie zupełnie nowy wygląd.

Po zakończeniu kuracji alkoholowej w latach sześćdziesiątych XX wieku, nieużywany obecnie budynek był wykorzystywany na wiele sposobów, np. jako szkoła tańca, miejsce na imprezy klubowe, wystawy, koncerty i wykłady, a także salon samochodowy. Obecnie wschodnia część budynku wykorzystywana jest przez firmę prowadzącą kasyno jako salon gier na automatach, a zachodni narożny pawilon służy jako lokal gastronomiczny.