Το 1875, το Βισμπάντεν έλαβε τον πρώτο ιππήλατο σιδηρόδρομο, ο οποίος συνέδεσε τη συνοικία των λουτρών με τους σιδηροδρομικούς σταθμούς στην κάτω Rheinstraße. Το 1896, ένα "ηλεκτρικό" τραμ ανέβηκε το Michelsberg προς τη ζυθοποιία Walkmühl. Το 1900 δημιουργήθηκε στο Biebrich το εντυπωσιακό "αμαξοστάσιο τραμ" (σήμερα η "εγκατάσταση Galatea") της Süddeutsche Eisenbahn-Gesellschaft (SEG), η οποία κυριάρχησε σε μεγάλο βαθμό στις αστικές μεταφορές μέχρι το 1929.

Ωστόσο, το Βισμπάντεν είχε ήδη αναγκαστεί να δραστηριοποιηθεί ως φορέας εκμετάλλευσης τραμ το 1906, προκειμένου να αποτελέσει ένα δημοτικό αντίβαρο στην ιδιωτική SEG. Η επέκταση της μονής γραμμής μεταξύ της Wilhelmstraße και του σιδηροδρομικού σταθμού Dotzheim ολοκληρώθηκε το 1906. Ο δήμος απέκτησε το δικό του στόλο οχημάτων και κατασκεύασε ένα αμαξοστάσιο στην πλατεία Faulbrunnenplatz. Το 1910, η γραμμή επεκτάθηκε μέχρι το Bierstadt. Η σχέση μεταξύ της πόλης και της SEG ήταν και παρέμεινε κακή. Όταν οι συμβάσεις παραχώρησης που είχαν συναφθεί με την SEG το 1888 έληξαν μετά από περισσότερα από 40 χρόνια, η πόλη αρνήθηκε να τις παρατείνει και το 1929 μετέτρεψε πέντε γραμμές του κέντρου της πόλης με μήκος εξυπηρέτησης 25 χλμ. σε λεωφορειακές. Με την ενέργεια αυτή, η πόλη έγινε πρωτοπόρος για περίπου 170 μεγάλες και μεσαίες γερμανικές πόλεις.

Η συγκοινωνία μεταξύ της Luisenplatz και της όχθης του Ρήνου κύλησε σχετικά ομαλά. Το αμαξοστάσιο λεωφορείων με τα γκαράζ και τα εργαστήρια κατασκευάστηκε νότια του κεντρικού σιδηροδρομικού σταθμού. Κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, οι ειδικοί σε θέματα φυσικού αερίου της WEGWAG (Wasser-, Elektrizitäts- und Gaswerke Wiesbaden AG) κατάφεραν να χρησιμοποιήσουν για πρώτη φορά στη Γερμανία ασυμπίεστο αέριο πόλης αντί για βενζίνη. Οι κάτοικοι του Βισμπάντεν συνήθισαν τα "λεωφορεία που χτυπούσαν" με τις χαρακτηριστικές σακούλες αερίου στην οροφή, προστατευμένες από αδιάβροχους μουσαμάδες, και τις ενοχλητικές εκρήξεις κατά τη διάρκεια του ταξιδιού. Εξάλλου, είχαν καταστήσει την πόλη σε μεγάλο βαθμό ανεξάρτητη από τις κρατικές προμήθειες καυσίμων κατά τη διάρκεια του πολέμου και των μεταπολεμικών χρόνων. Τα τελευταία ποπ λεωφορεία κυκλοφόρησαν το 1953.

Το 1943, οι δημοτικές εταιρείες μεταφορών ενσωματώθηκαν στη WEGWAG με αγορά και δημιουργήθηκε η Stadtwerke Wiesbaden AG. Από την 1η Απριλίου 1943, όλα τα δικαιώματα και οι υποχρεώσεις από τις υφιστάμενες παραχωρήσεις μεταβιβάστηκαν στην Stadtwerke Wiesbaden AG και στην πόλη του Mainz. Μεταξύ των εμπλεκόμενων μερών συνήφθη κοινή σύμβαση εκμετάλλευσης. Οι δύο μεταφορικές εταιρείες εκτελούσαν εναλλάξ τις δύο κοινές γραμμές (γραμμές 6 και 9). Οι εταιρείες μεταφορών διεκδίκησαν δυναμικά το κλείσιμο των τελευταίων γραμμών τραμ στην επικράτεια του Wiesbaden.

Αφού κατέστη σαφές ότι η αναγκαία ανανέωση του συστήματος τροχιάς και του τροχαίου υλικού θα απαιτούσε κεφάλαια άνω των πέντε εκατομμυρίων μάρκων για το Βισμπάντεν κατά την επόμενη πενταετία, εξασφαλίστηκε η έγκριση των αρμόδιων επιτροπών για τη διακοπή της λειτουργίας του τραμ. Στις 30 Απριλίου 1955, την τελευταία ημέρα λειτουργίας, εκατοντάδες κάτοικοι του Βισμπάντεν επέδειξαν την πίστη τους στο "ηλεκτρικό τραμ".

Το Βισμπάντεν έγινε μια πόλη μόνο με λεωφορεία, καθώς το τρόλεϊ (OBUS), το οποίο εκτελούσε δύο γραμμές, παρέμεινε ένα επεισόδιο (1948-61). Το 1968 εισήχθησαν "λεωφορειολωρίδες" σε μεγάλα τμήματα του κέντρου της πόλης. Στις 28 Μαΐου 1995 ιδρύθηκε η Rhein-Main-Verkehrsverbund, η μεγαλύτερη ένωση μεταφορών στην Ευρώπη, στην οποία εντάχθηκαν οι ESWE και Mainzer Verkehrsbetriebe. Τέσσερις μεγάλες πόλεις, επτά ανεξάρτητες πόλεις και 15 περιφέρειες στη νότια και κεντρική Έσση συμμετέχουν στο δίκτυο.

Το 2000, ο κλάδος μεταφορών αποσχίστηκε από την ESWE και έκτοτε λειτουργεί ως ESWE Verkehrsgesellschaft mbH.

Kopp, Klaus: 125 Jahre Wiesbadener Verkehrsbetriebe 1875-2000. Stadtwerke Wiesbaden AG (ed.), Wiesbaden 2000.