Podczas alianckiej okupacji Nadrenii rozwinęły się ruchy separatystyczne, których celem było utworzenie niezależnego państwa nadreńskiego. Separatyzm reński powstał po rewolucji listopadowej 1918 r. jako ruch antysocjalistyczny i antypruski. Ośrodkami działalności separatystycznej były Akwizgran, Kolonia, Trewir i Wiesbaden.

1 czerwca 1919 r. Hans Adam Dorten proklamował Republikę Reńską w Wiesbaden. Po około tygodniu puczyści musieli wycofać się z Wiesbaden, ponieważ nie mieli już wsparcia Francuzów, a pucz nie był popierany ani przez administrację miasta, ani przez mieszkańców.

Wraz z kryzysem w Zagłębiu Ruhry w 1923 r. "Zjednoczony Ruch Reński" pod przywództwem Dortena i Josefa Friedricha Matthesa zyskał nowe znaczenie. W połowie października w centrach separatystów wciągnięto zielono-biało-czerwoną flagę i proklamowano Republikę Nadrenii. Francuskie wojska okupacyjne i paramilitarne oddziały ochrony Nadrenii wsparły puczystów i utworzono gabinet rządowy z Matthesem jako premierem. Francja została zmuszona do zakończenia wsparcia w tym samym roku, głównie pod naciskiem Brytyjczyków. Matthes ustąpił ze stanowiska 27 listopada. Dorten, który już kilka dni wcześniej utworzył rząd dla południowej Nadrenii w Bad Ems, uciekł do Francji 31 grudnia 1923 roku. Ruch nadreński rozpadł się w następnych miesiącach.