Schleiden, Jacob Matthias

Botanik

urodzony: 05.04.1804 w Hamburgu

zm.: 23 czerwca 1881 r. we Frankfurcie nad Menem

Schleiden najpierw studiował prawo w Heidelbergu (dr jur. 1826), a następnie praktykował jako prawnik w Hamburgu w latach 1826-31. Następnie przez rok studiował medycynę i botanikę w Getyndze i kontynuował naukę w Berlinie, specjalizując się w "embriologii roślin". Był to początek "niespokojnej naukowej egzystencji" w XIX wieku.

W 1838 r. 34-letni przyrodnik Schleiden nagle stał się sławny dzięki swoim "Przyczynkom do fitogenezy". Jego kariera naukowa zaprowadziła go na Uniwersytet w Jenie, gdzie w 1839 r. uzyskał tytuł doktora, w 1840 r. adiunkta, a w 1850 r. profesora zwyczajnego. Uniwersytet w Tybindze przyznał mu tytuł doktora w 1843 r. Jego teoria powstawania komórek i uznanie znaczenia jądra komórkowego doprowadziły do ostrego sporu naukowego, podczas gdy jego akceptacja teorii ewolucji Karola Darwina (1809-82) doprowadziła go do konfliktu z Kościołem, w szczególności podczas jego pobytu w Dorpat (Estonia) w latach 1863/64, gdzie przyjął katedrę chemii roślin.

Następnie mieszkał jako prywatny uczony w Dreźnie, Frankfurcie nad Menem i Darmstadt, a ostatnie osiem lat życia spędził w Wiesbaden przy Geisbergstraße, skąd wielokrotnie wyruszał na wykłady. Wraz z anatomem Theodorem Schwannem (1810-82) utorował drogę dla słynnej "patologii komórkowej" Rudolfa Virchowa (1821-1902). Saksońska Akademia Nauk w Lipsku wybrała Schleidena na pełnoprawnego członka w 1849 roku.