Już na początku XIX wieku Neroberg był popularnym miejscem festynów. Zrodziło to pomysł wzniesienia na szczycie wzgórza świątyni widokowej z parkietem tanecznym i stworzenia miejsca publicznych zabaw i festiwali gimnastycznych. Wspierany przez kilku mieszkańców, kupiec Gottfried Ruß (znany również jako Ruhs) złożył w lutym 1849 r. wniosek do lokalnej rady o pozwolenie na budowę takiej świątyni. Pomógł mu fakt, że konwersja oświetlenia ulicznego na Wilhelmstrasse i Luisenstrasse z olejowego na gazowe sprawiła, że piaskowcowe słupy lamp olejowych stały się zbędne i można je było wykorzystać w inny sposób. Pierwsza "inicjatywa obywatelska" początkowo zakończyła się niepowodzeniem.

Dopiero w 1851 r., kiedy Wilhelm Rücker i 38 innych mieszkańców Wiesbaden ponowiło wniosek do rady miejskiej, ówczesnemu mistrzowi budowlanemu i architektowi Philippowi Hoffmannowi zlecono przedłożenie radzie miejskiej projektu budowy świątyni z wykorzystaniem wspomnianych piaskowcowych filarów. Projekt ten został zatwierdzony przez specjalnie utworzony komitet, a także przez radę miejską w maju 1851 r., aczkolwiek bez obietnicy wsparcia materialnego lub finansowego. Mimo to inauguracja odbyła się 24 lipca tego samego roku, w dniu urodzin księcia Adolfa.

Okrągła świątynia, znana również jako "Monopteros", stoi na ocalałych kolumnach z piaskowca i ma dziesięć otwartych łuków oraz półkulistą kopułę w stylu wczesnego włoskiego renesansu. Schodkowa podstawa pierwotnie wyrastała ze sztucznie usypanej skały. Planowana tylna półokrągła obudowa z pergolą nigdy nie została zrealizowana. Chata zbudowana zamiast tego dla odwiedzających musiała zostać zburzona w 1856 roku z powodu zniszczenia.

Świątynia Neroberg do dziś pozostaje punktem orientacyjnym miasta.